...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

April 16 th co to za nazwa dla kapeli heavy metalowej? Dość dziwna, ale zarazem intrygująca. Tak udało mi się natknąć na zespół o nazwie April 16 th. Jest to brytyjska formacja heavy metalowa działająca w okresie 1985-1991 i choć nie był to jakiś długi okres działania, to jednak udało się wydać kapeli jeden album w postaci „Sleepwalking”. Dobry tytuł albumu, ciekawa, klimatyczna okładka oraz intrygująca nazwa kapeli zachęciły mnie do sięgnięcia po to wydawnictwo.

Na samym wstępie przekonałem się, że zespół wyróżnia się na tle innych wokalistą, który śpiewa czysto i nie zadaje sobie trudu zmieniania charakteru choć na chwilę. Dave Russel swoim wokalem przypomina Joe Lynn Turnera czy Iana Gillana z Deep Purple. To akurat dobrze o nim świadczy, nawet jeśli jego wokal jest dość komercyjny jak na takie granie. Tak zespół gra heavy metal, choć nie trudno doszukać się w tym wszystkim hard rockowego feelingu. Dobitnie o tym świadczy rytmiczny „She's Mean”, który brzmi jak kawałek Deep Purple z okresu „Perfect Strangers”. To mało znane wydawnictwo zasługuje na większe zainteresowanie, a choćby ze względu na to co wygrywają Mills i Harris. Ci gitarzyści nie wiedzą co to nuda i monotonność, czerpią garściami z Deep Purple, Rainbow, jednocześnie nie stając się marnym klonem. Dzięki ich grze płyta jest bardzo melodyjna i zaskakująca jeśli chodzi o pomysły na utwory. Wystarczy posłuchać przeboju w postaci „Rattlesnake” żeby się przekonać o co mi chodzi. Otwieracz w postaci „Sleepwalking” raczej zwiastuje hard rockowe granie przesiąknięte Def Leppard, ale lekki „Let It Roll” pokazuje że zespół jednak chce nawiązać do melodyjnego metalu tworzonego niegdyś przez Ritchiego Blackmore'a. 7 minutowa ballada w postaci „Clapham Wood” jest po prostu piękna i właśnie tego się oczekuje od tego typu utworów. Słychać wpływy Scorpions, a przede wszystkim Nazereth. „Illusion” i „Blood Mary” przyozdobione są finezyjnymi solówkami, które zauroczą najbardziej wymagających słuchaczy.

Brytyjskie brzmienie, nawiązanie do korzeni w postaci brytyjskiego hard rocka które słychać na debiutanckim albumie April 16 Th dobrze świadczą o zespole i to przedkłada się na poziom prezentowanej muzyki. Choć zespół nie zdobył sławy ani szerszego grona fanów, to jednak płyta zasługuje na uwagę. Nie często słyszy się takie pomysłowe riffy, taki ciepły i emocjonalny wokal czy finezyjne solówki wzorowane na twórczości Ritchiego Blackmore;a. Szkoda, ze kapela się rozpadła, no ale cóż konkurencja w tamtym czasie nie spała. Gorąco polecam!

power metal warrior


On their album ‘Epitaph’ vintage British based band April 16th unleash a ballsy platter of sparkling Rock that is scintillating and effervescent in equal measure.

Featuring fourteen panoramic and propulsive slabs of evocative music, this mellifluous opus is a timeless paean to classic songcraft that will hold you aloft with its smorgasbord of stellar verses and vibrant choruses.

I went into this album with no prior band history or context as opposed to the knowledge that these fellows are seemingly defunct and emerged in its wake having been set ablaze by a robust work of whimsical and wild Rock magic.

Following listening to this glistening piece of pummeling, hedonistic rock it came to my knowledge that ‘Epitaph’ was produced using the initial studio masters under which it was originally recorded at Cherry Studios. Simultneously I learned that April16th consisted of Dave Russel on vocals, John Fisher on Drums, Eric Buffet on Bass, Lawrence Mills on lead guitar and Chris Mills on Rhythm Guitar.

Beginning the proceedings is the rollicking ‘’She’s Mean”, a song that harkens back to the sneering, radio-Rock of Billy Idol with its blazing leads and vocal swagger.

Tracks like “Thursday’s Child”, “Midday Man” and “Don’t Drink” are bluesy examples of what would occur if the musical paths of The Cult, Mötley Crüe and Bon Jovi intersected on route 66 in a conflagration of catchy melodies, smooth vocals and gritty bombast.

“Sleepwalking’’ picks up the pace after the beautiful barroom sleaze laid down in ‘’Don’t Drink’’ with a rousing stadium rock sized riff, soaring vocals and pounding drums.

“Clapham Wood’’ is a lilting rock ballad that begins with a melancholic, reverb drenched guitar melody and husky vocals before its distorted central riff carries it forward in a blaze of glory. In stark contrast, “Illusion’’ is a romper stomper that is festive and arena ready replete with a charging riff that is akin to the most up-tempo moments of ‘Priest and ‘Sabbath.

“Let It Roll’’ has more of a new wave style threaded through its funky riffs and rhythms while ‘’Away’’ is a song I could have sworn I had heard before, perhaps when I was an adolescent listening to the Barney Simon show on 5fm. I could be wrong concerning this ripping song. It is a ripping song. Know that.

“Rattlesnake Shakedown”, “The Dealer” and “The Survivor” all continue the template established throughout ‘Epitaph’, each song being a prime example of infectious and strident Rock.

Opening with a slithering bass line ‘’Bloody Mary’’ is another barn-storming example of fiery riff driven smoulder that shimmies with its Def Leppard like bluster.

“Looking For Love’ brings ‘Epitaph’ to a close with might as its mammoth riffs, melodic vocals and solid drumming meld together to create a sing a long anthem in an album that is chock full of them.

Like the Eighties all over again and bringing to mind images of cruising down Sunset Boulevard with the wind rustling through one’s hair, the classic Rock conjured forth on ‘Epitaph’ is fun and festive.

Asher Locketz



..::TRACK-LIST::..

1. She's Mean 3:18
2. Thursday's Child 3:57
3. Midday Man 5:47
4. Don't Drink 5:25
5. Sleepwalking 5:06
6. Clapham Wood 7:46
7. Illusion 4:21
8. Let It Roll 4:54
9. Away 4:43
10. Rattlesnake Shakedown 3:32
11. The Dealer 5:16
12. Bloody Mary 4:13
13. Survivor 6:53
14. Looking For Love 2:58

This CD was produced using the original studio master tapes from the Sleepwalking album and additional tracks from the Cherry Jam recording sessions.



..::OBSADA::..

Vocals - Dave Russel
Guitar - Chris Harris
Lead Guitar - Lawrence Mills
Bass Guitar - Eric Puffet
Drums - John Fisher



https://www.youtube.com/watch?v=_A8jpPOLZ8Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

April 16 th co to za nazwa dla kapeli heavy metalowej? Dość dziwna, ale zarazem intrygująca. Tak udało mi się natknąć na zespół o nazwie April 16 th. Jest to brytyjska formacja heavy metalowa działająca w okresie 1985-1991 i choć nie był to jakiś długi okres działania, to jednak udało się wydać kapeli jeden album w postaci „Sleepwalking”. Dobry tytuł albumu, ciekawa, klimatyczna okładka oraz intrygująca nazwa kapeli zachęciły mnie do sięgnięcia po to wydawnictwo.

Na samym wstępie przekonałem się, że zespół wyróżnia się na tle innych wokalistą, który śpiewa czysto i nie zadaje sobie trudu zmieniania charakteru choć na chwilę. Dave Russel swoim wokalem przypomina Joe Lynn Turnera czy Iana Gillana z Deep Purple. To akurat dobrze o nim świadczy, nawet jeśli jego wokal jest dość komercyjny jak na takie granie. Tak zespół gra heavy metal, choć nie trudno doszukać się w tym wszystkim hard rockowego feelingu. Dobitnie o tym świadczy rytmiczny „She's Mean”, który brzmi jak kawałek Deep Purple z okresu „Perfect Strangers”. To mało znane wydawnictwo zasługuje na większe zainteresowanie, a choćby ze względu na to co wygrywają Mills i Harris. Ci gitarzyści nie wiedzą co to nuda i monotonność, czerpią garściami z Deep Purple, Rainbow, jednocześnie nie stając się marnym klonem. Dzięki ich grze płyta jest bardzo melodyjna i zaskakująca jeśli chodzi o pomysły na utwory. Wystarczy posłuchać przeboju w postaci „Rattlesnake” żeby się przekonać o co mi chodzi. Otwieracz w postaci „Sleepwalking” raczej zwiastuje hard rockowe granie przesiąknięte Def Leppard, ale lekki „Let It Roll” pokazuje że zespół jednak chce nawiązać do melodyjnego metalu tworzonego niegdyś przez Ritchiego Blackmore'a. 7 minutowa ballada w postaci „Clapham Wood” jest po prostu piękna i właśnie tego się oczekuje od tego typu utworów. Słychać wpływy Scorpions, a przede wszystkim Nazereth. „Illusion” i „Blood Mary” przyozdobione są finezyjnymi solówkami, które zauroczą najbardziej wymagających słuchaczy.

Brytyjskie brzmienie, nawiązanie do korzeni w postaci brytyjskiego hard rocka które słychać na debiutanckim albumie April 16 Th dobrze świadczą o zespole i to przedkłada się na poziom prezentowanej muzyki. Choć zespół nie zdobył sławy ani szerszego grona fanów, to jednak płyta zasługuje na uwagę. Nie często słyszy się takie pomysłowe riffy, taki ciepły i emocjonalny wokal czy finezyjne solówki wzorowane na twórczości Ritchiego Blackmore;a. Szkoda, ze kapela się rozpadła, no ale cóż konkurencja w tamtym czasie nie spała. Gorąco polecam!

power metal warrior


On their album ‘Epitaph’ vintage British based band April 16th unleash a ballsy platter of sparkling Rock that is scintillating and effervescent in equal measure.

Featuring fourteen panoramic and propulsive slabs of evocative music, this mellifluous opus is a timeless paean to classic songcraft that will hold you aloft with its smorgasbord of stellar verses and vibrant choruses.

I went into this album with no prior band history or context as opposed to the knowledge that these fellows are seemingly defunct and emerged in its wake having been set ablaze by a robust work of whimsical and wild Rock magic.

Following listening to this glistening piece of pummeling, hedonistic rock it came to my knowledge that ‘Epitaph’ was produced using the initial studio masters under which it was originally recorded at Cherry Studios. Simultneously I learned that April16th consisted of Dave Russel on vocals, John Fisher on Drums, Eric Buffet on Bass, Lawrence Mills on lead guitar and Chris Mills on Rhythm Guitar.

Beginning the proceedings is the rollicking ‘’She’s Mean”, a song that harkens back to the sneering, radio-Rock of Billy Idol with its blazing leads and vocal swagger.

Tracks like “Thursday’s Child”, “Midday Man” and “Don’t Drink” are bluesy examples of what would occur if the musical paths of The Cult, Mötley Crüe and Bon Jovi intersected on route 66 in a conflagration of catchy melodies, smooth vocals and gritty bombast.

“Sleepwalking’’ picks up the pace after the beautiful barroom sleaze laid down in ‘’Don’t Drink’’ with a rousing stadium rock sized riff, soaring vocals and pounding drums.

“Clapham Wood’’ is a lilting rock ballad that begins with a melancholic, reverb drenched guitar melody and husky vocals before its distorted central riff carries it forward in a blaze of glory. In stark contrast, “Illusion’’ is a romper stomper that is festive and arena ready replete with a charging riff that is akin to the most up-tempo moments of ‘Priest and ‘Sabbath.

“Let It Roll’’ has more of a new wave style threaded through its funky riffs and rhythms while ‘’Away’’ is a song I could have sworn I had heard before, perhaps when I was an adolescent listening to the Barney Simon show on 5fm. I could be wrong concerning this ripping song. It is a ripping song. Know that.

“Rattlesnake Shakedown”, “The Dealer” and “The Survivor” all continue the template established throughout ‘Epitaph’, each song being a prime example of infectious and strident Rock.

Opening with a slithering bass line ‘’Bloody Mary’’ is another barn-storming example of fiery riff driven smoulder that shimmies with its Def Leppard like bluster.

“Looking For Love’ brings ‘Epitaph’ to a close with might as its mammoth riffs, melodic vocals and solid drumming meld together to create a sing a long anthem in an album that is chock full of them.

Like the Eighties all over again and bringing to mind images of cruising down Sunset Boulevard with the wind rustling through one’s hair, the classic Rock conjured forth on ‘Epitaph’ is fun and festive.

Asher Locketz



..::TRACK-LIST::..

1. She's Mean 3:18
2. Thursday's Child 3:57
3. Midday Man 5:47
4. Don't Drink 5:25
5. Sleepwalking 5:06
6. Clapham Wood 7:46
7. Illusion 4:21
8. Let It Roll 4:54
9. Away 4:43
10. Rattlesnake Shakedown 3:32
11. The Dealer 5:16
12. Bloody Mary 4:13
13. Survivor 6:53
14. Looking For Love 2:58

This CD was produced using the original studio master tapes from the Sleepwalking album and additional tracks from the Cherry Jam recording sessions.



..::OBSADA::..

Vocals - Dave Russel
Guitar - Chris Harris
Lead Guitar - Lawrence Mills
Bass Guitar - Eric Puffet
Drums - John Fisher



https://www.youtube.com/watch?v=_A8jpPOLZ8Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten album jest niewiarygodny. Riffy, melodie, atmosfera, piękne wokale... Doskonała muzyka rockowa od początku do końca!



It’s been five years since Flight released A Leap Through Matter, but the group’s third album gets right back on their growing heavy retro prog style. Echoes of Journeys Past looks to be an especially spry listen, sitting at a lean thirty-six minutes and coming right out of the gate with two charging numbers. It might be a stretch to think of “Hypatia” or “Valley of the Moon” as any sort of metal, but there’s synergy in those crackling guitars, airy keys, echoing vocals, and speedy rhythms. The latter especially stands out for its jubilant chorus and Captain Beyond-esque bits of spoken word.

From there, the rest of the album leans even further into those prog and AOR tendencies. “Comet of Gold” is an abrupt change of pace with its dreamy atmosphere and gradual build make it feel like a meeting point between Rush and Judas Priest’s mellow sides circa 1976. The title track and “Path to Nowhere (Elysian Fields)” follow that up with upbeat treads that maintain the otherworldly lushness, the latter also putting in the album’s most striking chorus. The closing “Mystic Mountain” suite may not be the most colossal epic around at *only* nine minutes long, but that leaves a lot of room for escalating rhythms, subtly fluctuating speeds, and some electrifying guitar/keyboard trade-offs.

Overall, Echoes of Journeys Past is another winning step in Flight’s appropriately upward trajectory. There’s an argument to be made for A Leap Through Matter being the better album with its more substantial length, but I find this album edges it out for it’s more dynamic explorations and snappier flow. Much like other retro groups like Hallas and Tanith, there’s an earnest enthusiasm that makes the escapism work without seeming hokey. Strongly recommended for those seeking out a pleasant old school journey.

Twisted Psychology


If there's a band susceptible to draw me out of retirement, it's Norway's Flight, which just turned around with its third full-length, Echoes Of Journeys Past...and lemme tell ya, it's a flawlessly upbeat doozie much like 2018's A Leap Through Matter, to the point where the toothsome trio has finally unlocked the heavy metal equivalent of a rare and elusive platinum trophy. In other words, all boxes are checked; melodic musical prowess, maniacal catchiness and mesmerizing enchantment are all featured here, on this seven track ethereal wonder we've been waiting for for so long.

Whereas A Matter Leap focused on outer spatial fantasy, this one feels grounded within the terrestrial realm, sort of an antecedent or prologue to pre pandemic master "flight", when all eyes concentrated on the far-flung stars. Granted, it's much lighter in general, with ulterior emphasis on the hippie drugged 1960s, as opposed to less naive and raucous 1970s, as attested by early A side cuts "Valley Of The Moon" and "Comet Of Gold", which skirt laid back and relaxed mellow vibes inherent to flowers and honeybees instead of galactic cruisers and motor bikes. On the other beckoning hand, Diamond Head-esque opener "Hypatia" and B tiered titular landmark "Echoes Of Journeys Past" duly rip with typical, honky major scaled bliss so prevalent the second go-around (despite 2015's namesake debut still sounding auspicious as Hell).

A further down toned but mellifluously soothing, low-key rocker graced by front man/lone guitarist Christoffer Bråthen entails "Path To Nowhere" (Elysian Fields)". Although it's a far cry from Megadeth's memorable take back in '94, rest assured the hypnosis factor prevails once again, as fluently unorthodox leads pave the way towards a brief strut on green cheese called "Moondance" - in a nonparallel universe or dimension, a soft nod to Michael Jackson's moon walk...

Newly engaged rhythm men Jonas Bye (bass) and Herman Holen (drums) also merit recognition for their funky assistance, notably reaching a predatory apex on nine-and-a-half minute closer "Mystic Mountain", a loose and exploratory exercise in fleet footed wisdom which gracefully completes Echoes Of Journeys Past, an admittedly less punchy, yet every bit as cool and unique offering on behalf of these Nordic bards.

CHAIRTHROWER


As you can regularly hear me argue on Twitter, I firmly believe that the best time for music is now – there’s no need to hold onto the nostalgia for the rose-tinted glory years of bygone eras. But if we frame the discussion around historical importance, nothing in my mind can top the 1970s. Public arts funding and education were at a peak, and a whole wealth of new creative ideas found footing in ways no one was ready for. Funk, disco, punk, metal, prog, hip-hop, electronic music and more all took their first steps during the ’70s – genres that continue to evolve and shape the music that is made and listened to today in countless ways. One such style that is experiencing a small revival is the rock sound of that era, and Flight have masterfully captured the spirit of that snapshot of time.

Formed in Oslo in 2012, Flight released their self-titled debut in 2015, a follow up in 2018 after getting picked up by High Roller Records, and now Echoes of Journeys Past through Dying Victims Productions, one of the leading purveyors of retro throwback. Flight are part of a seemingly endless wave of new Scandinavian throwback rock bands that have created their own scene over the past decade, seeking an homage to a decade that inspired such a wide variety of sounds and ideas in art. This growing movement is so strong in commitment that very famously Opeth, by many once considered among the best death metal bands of all time, have completely abandoned that sound in favour of Mikael Akerfeldt’s love of 1970s progressive rock. If you’re a fan of the contemporary sound of Opeth, or the classic and original sound of bands like Blue Oyster Cult, Rainbow, or Rush, then this new Flight LP is the record for you.

I don’t think the term “70s rock” can really properly be defined as a genre, but I use it to describe Flight because their sound is such an encompassing love letter to the emotional soundscape of the decade. Blending elements of prog rock, hard rock, and proto-metal in a way that feels completely authentic to the time but also incredibly organic and original, Echoes of Journeys Past could credibly be confused with being a long forgotten gem buried for 50 years in the back of a Norwegian record shop. Vocalist Christoffer Bråthen’s voice is like a soothing northern breeze, gently calling out from the heavens to tell tales of space, time and magic. The band has a lyrical approach to fantasy that emits an aura of pulp and myth intertwined – if Flight had actually been a band back in 1978 I can absolutely guarantee you they would have inspired at least one person to spraypaint a wizard on their van.

Bråthen is also the band’s guitarist and synth programmer, and his playing clearly draws from an incredible wellspring of inspiration. His guitar tone is incredibly clean and sleek, brightly singing alongside his actual vocal delivery, delivering tasty licks between chorus refrains, or dancing in the cosmic reaches of a world just beyond our fingertips. The synths are even brighter and stand out as pinpricks of light like distant stars in the black emptiness. Every instrument is given an incredible amount of space, and that is in part thanks to the relative simplicity of the bands lineup – Bråthen on vox, guitar, and synth, with Jonas Bye on bass alongside drummer Herman Holen.

The title track is arguably the strongest on the record and my personal favourite – it is dynamic as hell, full of rockin’ groove that just won’t stop pulsing and moving. But the chorus is a standout, shining like golden honey in the sun, so sweet and I can’t get enough of it before it dives into an incredibly soulful and tasty guitar solo. The track is genuinely addicting and fresh as a summer breeze. The other standout is album closer “Mystic Mountain” – led in by instrumental interlude “Moondance”, “Mystic Mountain” is an appropriately epic 10-minute suite split into four parts. What could get more prog than a four part closer stuffed into one track? It certainly feels like an epic journey, wandering and drifting across an entire adventure of rock that ascends to a powerful climax to seal the scant 36 minutes of the record.

The layers on Echoes of Journeys Past are simple. With only one guitar and barely any overdrive or distortion, it never feels too busy or overwhelming – you can feel the groove of the bass and pop of the drums beneath the rest of the performances. This is key to Flight’s success in not only recapturing the sounds of the past, but also making their own music and original and highly effective compositional skills feel fully fleshed out. Being able to easily absorb and appreciate the drum fills, guitar licks or the general craft of the songs makes them feel incredibly strong as both art but also sticky tracks, the songs are simply endearing. The guitar solos are scorching hot when they come, surrounded by a revving intensity from the rest of the sound to emphasize the power this band has hidden betwixt their swords and potions.

THE BOTTOM LINE

Flight are unashamedly proud of their worship of one of the greatest decades in music history, but it doesn’t stop them from pushing their own sound into new and interesting places. While they do have one eye on the past, their interest in the future of has created some of the most dynamic rock music you’ll hear this side of the century.



..::TRACK-LIST::..

1. Hypatia 06:09
2. Valley of the Moon 05:20
3. Comet of Gold 05:08
4. Echoes of Journeys Past 04:17
5. Path to Nowhere (Elysian Fields) 04:24
6. Moondance 01:38
7. Mystic Mountain 09:28
I. The Gates of the Destroyer
II. Transformation
III. Return to Forever
IV. Stardust



..::OBSADA::..

Herman Holen - Drums and percussion
Christoffer Bråthen - Vocals, guitars, bass and Korg MS20
Jonas Bye - Bass

Additional voice and instruments by Eirik Wojtko Nilsen - Choir (Hypatia, Path), Polysix and Korg MS20 (Valley).




https://www.youtube.com/watch?v=EGscermYvOo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten album jest niewiarygodny. Riffy, melodie, atmosfera, piękne wokale... Doskonała muzyka rockowa od początku do końca!



It’s been five years since Flight released A Leap Through Matter, but the group’s third album gets right back on their growing heavy retro prog style. Echoes of Journeys Past looks to be an especially spry listen, sitting at a lean thirty-six minutes and coming right out of the gate with two charging numbers. It might be a stretch to think of “Hypatia” or “Valley of the Moon” as any sort of metal, but there’s synergy in those crackling guitars, airy keys, echoing vocals, and speedy rhythms. The latter especially stands out for its jubilant chorus and Captain Beyond-esque bits of spoken word.

From there, the rest of the album leans even further into those prog and AOR tendencies. “Comet of Gold” is an abrupt change of pace with its dreamy atmosphere and gradual build make it feel like a meeting point between Rush and Judas Priest’s mellow sides circa 1976. The title track and “Path to Nowhere (Elysian Fields)” follow that up with upbeat treads that maintain the otherworldly lushness, the latter also putting in the album’s most striking chorus. The closing “Mystic Mountain” suite may not be the most colossal epic around at *only* nine minutes long, but that leaves a lot of room for escalating rhythms, subtly fluctuating speeds, and some electrifying guitar/keyboard trade-offs.

Overall, Echoes of Journeys Past is another winning step in Flight’s appropriately upward trajectory. There’s an argument to be made for A Leap Through Matter being the better album with its more substantial length, but I find this album edges it out for it’s more dynamic explorations and snappier flow. Much like other retro groups like Hallas and Tanith, there’s an earnest enthusiasm that makes the escapism work without seeming hokey. Strongly recommended for those seeking out a pleasant old school journey.

Twisted Psychology


If there's a band susceptible to draw me out of retirement, it's Norway's Flight, which just turned around with its third full-length, Echoes Of Journeys Past...and lemme tell ya, it's a flawlessly upbeat doozie much like 2018's A Leap Through Matter, to the point where the toothsome trio has finally unlocked the heavy metal equivalent of a rare and elusive platinum trophy. In other words, all boxes are checked; melodic musical prowess, maniacal catchiness and mesmerizing enchantment are all featured here, on this seven track ethereal wonder we've been waiting for for so long.

Whereas A Matter Leap focused on outer spatial fantasy, this one feels grounded within the terrestrial realm, sort of an antecedent or prologue to pre pandemic master "flight", when all eyes concentrated on the far-flung stars. Granted, it's much lighter in general, with ulterior emphasis on the hippie drugged 1960s, as opposed to less naive and raucous 1970s, as attested by early A side cuts "Valley Of The Moon" and "Comet Of Gold", which skirt laid back and relaxed mellow vibes inherent to flowers and honeybees instead of galactic cruisers and motor bikes. On the other beckoning hand, Diamond Head-esque opener "Hypatia" and B tiered titular landmark "Echoes Of Journeys Past" duly rip with typical, honky major scaled bliss so prevalent the second go-around (despite 2015's namesake debut still sounding auspicious as Hell).

A further down toned but mellifluously soothing, low-key rocker graced by front man/lone guitarist Christoffer Bråthen entails "Path To Nowhere" (Elysian Fields)". Although it's a far cry from Megadeth's memorable take back in '94, rest assured the hypnosis factor prevails once again, as fluently unorthodox leads pave the way towards a brief strut on green cheese called "Moondance" - in a nonparallel universe or dimension, a soft nod to Michael Jackson's moon walk...

Newly engaged rhythm men Jonas Bye (bass) and Herman Holen (drums) also merit recognition for their funky assistance, notably reaching a predatory apex on nine-and-a-half minute closer "Mystic Mountain", a loose and exploratory exercise in fleet footed wisdom which gracefully completes Echoes Of Journeys Past, an admittedly less punchy, yet every bit as cool and unique offering on behalf of these Nordic bards.

CHAIRTHROWER


As you can regularly hear me argue on Twitter, I firmly believe that the best time for music is now – there’s no need to hold onto the nostalgia for the rose-tinted glory years of bygone eras. But if we frame the discussion around historical importance, nothing in my mind can top the 1970s. Public arts funding and education were at a peak, and a whole wealth of new creative ideas found footing in ways no one was ready for. Funk, disco, punk, metal, prog, hip-hop, electronic music and more all took their first steps during the ’70s – genres that continue to evolve and shape the music that is made and listened to today in countless ways. One such style that is experiencing a small revival is the rock sound of that era, and Flight have masterfully captured the spirit of that snapshot of time.

Formed in Oslo in 2012, Flight released their self-titled debut in 2015, a follow up in 2018 after getting picked up by High Roller Records, and now Echoes of Journeys Past through Dying Victims Productions, one of the leading purveyors of retro throwback. Flight are part of a seemingly endless wave of new Scandinavian throwback rock bands that have created their own scene over the past decade, seeking an homage to a decade that inspired such a wide variety of sounds and ideas in art. This growing movement is so strong in commitment that very famously Opeth, by many once considered among the best death metal bands of all time, have completely abandoned that sound in favour of Mikael Akerfeldt’s love of 1970s progressive rock. If you’re a fan of the contemporary sound of Opeth, or the classic and original sound of bands like Blue Oyster Cult, Rainbow, or Rush, then this new Flight LP is the record for you.

I don’t think the term “70s rock” can really properly be defined as a genre, but I use it to describe Flight because their sound is such an encompassing love letter to the emotional soundscape of the decade. Blending elements of prog rock, hard rock, and proto-metal in a way that feels completely authentic to the time but also incredibly organic and original, Echoes of Journeys Past could credibly be confused with being a long forgotten gem buried for 50 years in the back of a Norwegian record shop. Vocalist Christoffer Bråthen’s voice is like a soothing northern breeze, gently calling out from the heavens to tell tales of space, time and magic. The band has a lyrical approach to fantasy that emits an aura of pulp and myth intertwined – if Flight had actually been a band back in 1978 I can absolutely guarantee you they would have inspired at least one person to spraypaint a wizard on their van.

Bråthen is also the band’s guitarist and synth programmer, and his playing clearly draws from an incredible wellspring of inspiration. His guitar tone is incredibly clean and sleek, brightly singing alongside his actual vocal delivery, delivering tasty licks between chorus refrains, or dancing in the cosmic reaches of a world just beyond our fingertips. The synths are even brighter and stand out as pinpricks of light like distant stars in the black emptiness. Every instrument is given an incredible amount of space, and that is in part thanks to the relative simplicity of the bands lineup – Bråthen on vox, guitar, and synth, with Jonas Bye on bass alongside drummer Herman Holen.

The title track is arguably the strongest on the record and my personal favourite – it is dynamic as hell, full of rockin’ groove that just won’t stop pulsing and moving. But the chorus is a standout, shining like golden honey in the sun, so sweet and I can’t get enough of it before it dives into an incredibly soulful and tasty guitar solo. The track is genuinely addicting and fresh as a summer breeze. The other standout is album closer “Mystic Mountain” – led in by instrumental interlude “Moondance”, “Mystic Mountain” is an appropriately epic 10-minute suite split into four parts. What could get more prog than a four part closer stuffed into one track? It certainly feels like an epic journey, wandering and drifting across an entire adventure of rock that ascends to a powerful climax to seal the scant 36 minutes of the record.

The layers on Echoes of Journeys Past are simple. With only one guitar and barely any overdrive or distortion, it never feels too busy or overwhelming – you can feel the groove of the bass and pop of the drums beneath the rest of the performances. This is key to Flight’s success in not only recapturing the sounds of the past, but also making their own music and original and highly effective compositional skills feel fully fleshed out. Being able to easily absorb and appreciate the drum fills, guitar licks or the general craft of the songs makes them feel incredibly strong as both art but also sticky tracks, the songs are simply endearing. The guitar solos are scorching hot when they come, surrounded by a revving intensity from the rest of the sound to emphasize the power this band has hidden betwixt their swords and potions.

THE BOTTOM LINE

Flight are unashamedly proud of their worship of one of the greatest decades in music history, but it doesn’t stop them from pushing their own sound into new and interesting places. While they do have one eye on the past, their interest in the future of has created some of the most dynamic rock music you’ll hear this side of the century.



..::TRACK-LIST::..

1. Hypatia 06:09
2. Valley of the Moon 05:20
3. Comet of Gold 05:08
4. Echoes of Journeys Past 04:17
5. Path to Nowhere (Elysian Fields) 04:24
6. Moondance 01:38
7. Mystic Mountain 09:28
I. The Gates of the Destroyer
II. Transformation
III. Return to Forever
IV. Stardust



..::OBSADA::..

Herman Holen - Drums and percussion
Christoffer Bråthen - Vocals, guitars, bass and Korg MS20
Jonas Bye - Bass

Additional voice and instruments by Eirik Wojtko Nilsen - Choir (Hypatia, Path), Polysix and Korg MS20 (Valley).




https://www.youtube.com/watch?v=EGscermYvOo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Skelator to kanadyjski zespół uprawiający epic metal, i w zasadzie pozornie można by go uznać za typowego przedstawiciela tego gatunku. Jednak jest pewne „ale”. Otóż Panowie z Kraju Klonowego Liścia swój piąty album reklamują hasłem „Żadnych mieczy! Chyba, że są to świetliste miecze”. Prawda, że trochę odbiegające od ogólnej konwencji gatunku? Żeby jeszcze było ciekawiej, sami główni zainteresowani swą twórczość określają mianem „nerd metalu”. Zapowiada się atrakcyjnie, więc przejdźmy do meritum.

Teksty nie są jednak jedynym czynnikiem, który wyróżnia Skelator pośród licznych kapel uprawiających podobną estetykę. Sama muzyka również nieco odbiega od – nazwijmy to – średniej. Zawartość muzyczna Cyber Metal to krzyżówka klasycznego heavy metalu w stylu Judas Priest oraz elementów speed/thrash metalu z technicznymi elementami.

Całość rozpoczyna dość „maidenowy” utwór pod tytułem Cyber Samurai. Maidenowy, jeśli chodzi o prowadzący riff oraz gitarowe solówki. Jednakże nawet w tym utworze są zauważalne thrashowe upodobania grupy. W podobnym tonie utrzymany jest drugi w kolejności Cast Iron, chociaż tutaj od Ironów więcej Judasów. Szczególnie z okresu płyty Painkiller. To, że Kanadyjczycy są pod dużym wpływem wspomnianego krążka jest widoczne (a raczej słyszalne) niemalże w każdym aspekcie ich grania. Od gry sekcji, przez gitarowe riffy i solówki, na wokalu kończąc. Nie chcecie mi uwierzyć? Posłuchajcie chociażby The Hammer (swoją drogą fajne, dyskretne wykorzystanie syntezatora) albo Highlander. Od razu zrozumiecie o czym mówię.

Nad całością unosi się duch japońskich kreskówek, starych gier na Amigę oraz komiksów z lat osiemdziesiątych o herosach i super bohaterach. W końcu granie metalu „od nerdów dla nerdów” do czegoś zobowiązuje, czyż nie?

Jeżeli już miałbym się tu czegoś doczepić, jest to wokal Jasona Conde-Houstona, który na siłę próbuje imitować manierę Roba Halforda, ale niestety ewidentnie nie ma ku temu warunków głosowych. Momentami wychodzi to niczym nieudolna parodia, jak pod koniec przywoływanego utworu Highlander.

Mimo tego mankamentu, Cyber Metal to porcja dobrego heavy metalu w dość ciekawym ujęciu, która powinna zadowolić nawet wymagających koneserów takiego grania.

Bartek Kuczak


I stand before you today to confess two great sins. First, I was not allowed to watch He-man growing up, so you will not be treated to the appropriate level of jokes that this band name demands. Alas, I’m neither the writer that you want nor the one that you deserve. Secondly, despite living in the Seattle area for my entire life, I had never heard of local band Skelator until stumbling upon them in the promo bin the other day. I was far too busy with real life circumstances to take on a review for this week, but the combination of the band’s location and my physiological response to hearing the advance track required me to reprioritize my life. So, I quickly shunned my far more important responsibilities and began spinning Cyber Metal, Skelator’s fifth full-length record since forming in 1998.

For the first time in my juvenile reviewing career, I decided to listen to each of the band’s albums to get a feel for how they’ve progressed over the years. Beginning with the early Manowar-esque Give Me Metal or Give Me Death (2008), Skelator reached the height of their epicness on sprawling hour-long, interlude laden concept album Agents of Power (2012). They landed somewhere in between on both Death to all Nations (2010) and King of Fear (2014). All four have merit, are fun listens, and inform their current sound, but somewhere in the five years since their last, the band stumbled upon a winning formula where less is truly more.

Cyber Metal is eight tracks and forty minutes of lean and mean metal glory. The interludes and drama have been discarded to make room for more riffs, solos, and screams. Take the fastest moments from the Maiden and Priest discographies, add a touch of Manowar or Iced Earth heft and attitude, and you might be close to describing what these tales of über nerdery sound like. Just listen to the first twenty seconds of opener “Cyber Samurai,” with its harmonized axe attack that leads into a falsetto wail, and you’ll know if you should keep listening (hint: you should). The final two minutes is a guitar clinic put on by Robbie Houston and Rob Steinway as they go blow for blow with call and response solos and then make up with harmonized hugs. Their chemistry is palpable throughout the record, and their lead work is simply molten. The rhythm guitar tone is one of the most satisfying that I’ve heard in a long time and Darin Wall’s ever present bass provides even more power underneath when he’s not galloping off on his own.

There’s not a moment of weakness to be found among the eight tracks, and there’s something for just about everyone. “Cast Iron” is another solo master class grounded by some fantastic down-picked chugs and melodeathy riffs while embed “Akira” is blistering power/thrash that builds to a furious ending. Things get epic without sacrificing speed on the galloping “Highlander” and the regal “Erlkonig,” and there’s a ton of hard rock swagger on “Seven Scars,” “Psychic Silver Wheels,” and Steel Druhm‘s new theme song, “The Hammer.” I can’t get over how choice the songwriting and production are on Cyber Metal, and it’s clear that Skelator have earned enough XP grinding it out in the underground to gain some high level abilities over their twenty-plus year existence.

The only reason I’m even writing this is because the mighty Ferrous Beuller thought the vocals sounded too much like Michael Kiske, and I was thus able to limply wrest the promo from his iron grip, surely saving it from a gruesome fate. Singer Jason Conde-Houston probably falls into the love him or hate him category, but if you’ve taken a peek at the score, you already know that I give 0.0 poops1 and fall squarely into team love him. He has a very old school delivery that reminds me of a young Halford crossed with a young Dickinson, and I think it fits the music perfectly.

With stellar releases from Idle Hands, Bewitcher, and now Skelator, we may be living in the midst of The Great Pacific Northwest Olde Rush of ’19. I didn’t have time to do this review, but I’ve listened to Cyber Metal and its modern take on classic heavy metal twenty times anyway. It’s really that good, and I pledge to atone for my sins by catching these guys live at the earliest opportunity.

Holdeneye



..::TRACK-LIST::..

1. Cyber Samurai 04:21
2. Cast Iron 04:05
3. The Hammer 05:04
4. Highlander 05:17
5. Akira 04:54
6. Erlkonig 04:20
7. Seven Scars 05:52
8. Psychic Silver Wheels 06:09



..::OBSADA::..

Jason Conde-Houston - Vocals
Robbie Houston - Guitars
Rob Steinway - Guitars
Darin Wall - Bass
Patrick Seick - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=ajQRbwqggrk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Skelator to kanadyjski zespół uprawiający epic metal, i w zasadzie pozornie można by go uznać za typowego przedstawiciela tego gatunku. Jednak jest pewne „ale”. Otóż Panowie z Kraju Klonowego Liścia swój piąty album reklamują hasłem „Żadnych mieczy! Chyba, że są to świetliste miecze”. Prawda, że trochę odbiegające od ogólnej konwencji gatunku? Żeby jeszcze było ciekawiej, sami główni zainteresowani swą twórczość określają mianem „nerd metalu”. Zapowiada się atrakcyjnie, więc przejdźmy do meritum.

Teksty nie są jednak jedynym czynnikiem, który wyróżnia Skelator pośród licznych kapel uprawiających podobną estetykę. Sama muzyka również nieco odbiega od – nazwijmy to – średniej. Zawartość muzyczna Cyber Metal to krzyżówka klasycznego heavy metalu w stylu Judas Priest oraz elementów speed/thrash metalu z technicznymi elementami.

Całość rozpoczyna dość „maidenowy” utwór pod tytułem Cyber Samurai. Maidenowy, jeśli chodzi o prowadzący riff oraz gitarowe solówki. Jednakże nawet w tym utworze są zauważalne thrashowe upodobania grupy. W podobnym tonie utrzymany jest drugi w kolejności Cast Iron, chociaż tutaj od Ironów więcej Judasów. Szczególnie z okresu płyty Painkiller. To, że Kanadyjczycy są pod dużym wpływem wspomnianego krążka jest widoczne (a raczej słyszalne) niemalże w każdym aspekcie ich grania. Od gry sekcji, przez gitarowe riffy i solówki, na wokalu kończąc. Nie chcecie mi uwierzyć? Posłuchajcie chociażby The Hammer (swoją drogą fajne, dyskretne wykorzystanie syntezatora) albo Highlander. Od razu zrozumiecie o czym mówię.

Nad całością unosi się duch japońskich kreskówek, starych gier na Amigę oraz komiksów z lat osiemdziesiątych o herosach i super bohaterach. W końcu granie metalu „od nerdów dla nerdów” do czegoś zobowiązuje, czyż nie?

Jeżeli już miałbym się tu czegoś doczepić, jest to wokal Jasona Conde-Houstona, który na siłę próbuje imitować manierę Roba Halforda, ale niestety ewidentnie nie ma ku temu warunków głosowych. Momentami wychodzi to niczym nieudolna parodia, jak pod koniec przywoływanego utworu Highlander.

Mimo tego mankamentu, Cyber Metal to porcja dobrego heavy metalu w dość ciekawym ujęciu, która powinna zadowolić nawet wymagających koneserów takiego grania.

Bartek Kuczak


I stand before you today to confess two great sins. First, I was not allowed to watch He-man growing up, so you will not be treated to the appropriate level of jokes that this band name demands. Alas, I’m neither the writer that you want nor the one that you deserve. Secondly, despite living in the Seattle area for my entire life, I had never heard of local band Skelator until stumbling upon them in the promo bin the other day. I was far too busy with real life circumstances to take on a review for this week, but the combination of the band’s location and my physiological response to hearing the advance track required me to reprioritize my life. So, I quickly shunned my far more important responsibilities and began spinning Cyber Metal, Skelator’s fifth full-length record since forming in 1998.

For the first time in my juvenile reviewing career, I decided to listen to each of the band’s albums to get a feel for how they’ve progressed over the years. Beginning with the early Manowar-esque Give Me Metal or Give Me Death (2008), Skelator reached the height of their epicness on sprawling hour-long, interlude laden concept album Agents of Power (2012). They landed somewhere in between on both Death to all Nations (2010) and King of Fear (2014). All four have merit, are fun listens, and inform their current sound, but somewhere in the five years since their last, the band stumbled upon a winning formula where less is truly more.

Cyber Metal is eight tracks and forty minutes of lean and mean metal glory. The interludes and drama have been discarded to make room for more riffs, solos, and screams. Take the fastest moments from the Maiden and Priest discographies, add a touch of Manowar or Iced Earth heft and attitude, and you might be close to describing what these tales of über nerdery sound like. Just listen to the first twenty seconds of opener “Cyber Samurai,” with its harmonized axe attack that leads into a falsetto wail, and you’ll know if you should keep listening (hint: you should). The final two minutes is a guitar clinic put on by Robbie Houston and Rob Steinway as they go blow for blow with call and response solos and then make up with harmonized hugs. Their chemistry is palpable throughout the record, and their lead work is simply molten. The rhythm guitar tone is one of the most satisfying that I’ve heard in a long time and Darin Wall’s ever present bass provides even more power underneath when he’s not galloping off on his own.

There’s not a moment of weakness to be found among the eight tracks, and there’s something for just about everyone. “Cast Iron” is another solo master class grounded by some fantastic down-picked chugs and melodeathy riffs while embed “Akira” is blistering power/thrash that builds to a furious ending. Things get epic without sacrificing speed on the galloping “Highlander” and the regal “Erlkonig,” and there’s a ton of hard rock swagger on “Seven Scars,” “Psychic Silver Wheels,” and Steel Druhm‘s new theme song, “The Hammer.” I can’t get over how choice the songwriting and production are on Cyber Metal, and it’s clear that Skelator have earned enough XP grinding it out in the underground to gain some high level abilities over their twenty-plus year existence.

The only reason I’m even writing this is because the mighty Ferrous Beuller thought the vocals sounded too much like Michael Kiske, and I was thus able to limply wrest the promo from his iron grip, surely saving it from a gruesome fate. Singer Jason Conde-Houston probably falls into the love him or hate him category, but if you’ve taken a peek at the score, you already know that I give 0.0 poops1 and fall squarely into team love him. He has a very old school delivery that reminds me of a young Halford crossed with a young Dickinson, and I think it fits the music perfectly.

With stellar releases from Idle Hands, Bewitcher, and now Skelator, we may be living in the midst of The Great Pacific Northwest Olde Rush of ’19. I didn’t have time to do this review, but I’ve listened to Cyber Metal and its modern take on classic heavy metal twenty times anyway. It’s really that good, and I pledge to atone for my sins by catching these guys live at the earliest opportunity.

Holdeneye



..::TRACK-LIST::..

1. Cyber Samurai 04:21
2. Cast Iron 04:05
3. The Hammer 05:04
4. Highlander 05:17
5. Akira 04:54
6. Erlkonig 04:20
7. Seven Scars 05:52
8. Psychic Silver Wheels 06:09



..::OBSADA::..

Jason Conde-Houston - Vocals
Robbie Houston - Guitars
Rob Steinway - Guitars
Darin Wall - Bass
Patrick Seick - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=ajQRbwqggrk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To świetny krążek i doskonały przykład obiecującego talentu, młodzieńczej energii i całkowitego braku sztuczności, które sprawiają, że ludzie wracają do zespołów NWOBHM.
Nawet jeśli nie jest to pozycja z najwyższej półki w gatunku, to niewiele jej brakuje.
Dla mnie PETARDA!


For those who haven’t heard of holocaust, try and envision a young Metallica playing melodic rock songs. For this is one of the many influences Lars and James grew up on, if you listen carefully to this album you can hear many little licks and riffs that sound similar to future Metallica albums.
Also after listening to Gary Lettice, you’ll almost swear its James Hetfield.

I must admit this album is not very catchy nor will it grab your attention at first, but that’s where your anticipation is rewarded. Personally I found myself quite disappointed after the first or second listen, but after several listens I was genuinely hooked.
“Smokin’ Valves” is the first track that sounds like a Johnny be good 50’s rock number sung with balls and aggression. Quite raw and bluesy, I quite liked it but there is so much to come.
“Death of Glory” has a common opening chord that I cant put my finger on, I’ve heard it somewhere before. But then again its so easy and common to play it can be mistaken for anything. I really liked this particular track for its raw and simplistic lyrics, if you really want to be picky like me you can start singing the first verse to “seek and destroy” and see where Lars and James ripped them off…. but we wont go there.
(I was joking by the way…haha)

“Come on back” is an attempt to be a love song somewhat, but don’t mistake this for a weak stereotypic song. The chorus really catches up with you and solo is mellow and doomsy.

Speaking of doom, “Mavrock” is no exception, even when it picks up its still quite doomy. You can really hear the Sabbath influence in this one, fans will defiantly love this one for its gloomy feel and vocals.

Once you hear “It don’t matter to me” you start to feel a sense of dejavou (the French word, however its spelt). All the songs kind of sound the same, but surprising not in a bad way. Also you start to get the idea that the word Rock was regarded highly in a lot of early 80s songs.

“Cryin’ Shame” is a turnaround song to the others, this is slightly more upbeat and is probably the only song you will hear the bass thump over the guitar.

At last we get to the best song by far, “Heavy Metal Mania”. I must have listened to this track 20 times more than the rest of the songs. In my opinion this is the “rock and roll all night” of metal…or at least should be. This anthem has some intense, classical and mind-blowing guitar work. The intro alone is enough to get me worked up, lyrically the first verse isn’t anything special but the chorus almost brings a tear to my eye (figure of speech) and makes the hair stand on the back of my neck. Also Gamma Ray does a great version of this track.

“Push it around” is the anticlimax of the album even though it sounds similar to the first 6 tracks. Still a strong track however a slight let down after “Heavy Metal Mania”.

Last but defiantly not least is “The Nightcomers” probably my second favourite. The opening riff can only be described as unique, original, dark and gloomy. When drums and bass enter through the track it picks up and is very catchy, I could hear the intro played repetitively for some time if it were up to me.

If you’re a fan of doom or NWOBHM this album wont disappoint you. Particularly if you’re a metallica fan who wants to discover something else. If I were ever going to recommend any Holocaust album it would be this one. Unfortunately the later albums were quite poor and lacked the enthusiasm of “Nightcomers”. Gary Lettice’s absence may be a factor but the magic isn’t quite there. Enjoy this one folks, as it’s the debut and undeniably the best Holocaust album to date.

AussieReaper


I can remember thumbing through the record racks at a flea market down the shore in New Jersey at about 14 years of age and being surrounded by denim and leather clad biker head-bangers at my side doing the same. I was totally intimidated by these dudes but they took me under their smelly wings in their way, pointing out records that, if didn’t have ‘em already, I really oughta consider getting. And when a dude smells that like whiskey and motor oil and looks like Dog The Bounty Hunter after about a month of not bathing recommends you do something, I highly advise doing it. And so I went home with Holocaust, so to speak. And I’m glad I did, cause the band were one of the more roughshod exponents of the NWOBHM, less clever than Tygers Of Pan Tang though more clean than Venom. What they did have was plenty of was energy, which they forced into their sublimely simple riffs until it poured out all over them. The Nightcomers is their debut album and really the only release from back in their day that matters. “Smokin Valves” kicks things open with it’s hard charge, kind of like a slightly laid back Motorhead, whilst “Heavy Metal Mania” possesses one of the band’s trademark hemlock dipped molten riffs, and remains a poverty metal anthem to the very day I pen this. “Cryin’ Shame” functions in similar fashion, the bass-lines setting off the staccato guitar riff perfectly, inviting involuntary head banging or at least bobbing. And what can one say of “Death Or Glory,” which is simply of the best, most sublimely evil sounding metal cuts ever. So much so that death metal slackers Six Feet Under gave it a whirl a few years back. The rest, while calling the band’s amateur spirit into question, remain classic in their own merry manner. And all these years later, in writing this book, I hope I can give something back to sort of guys who laid out advice to this budding metal addict all those years ago. Hell, if I thought they were still alive, I’d send ‘em all a copy.

brocashelm



..::TRACK-LIST::..

1. Smokin' Valves 3:43
2. Death Or Glory 3:36
3. Come On Back 3:36
4. Mavrock 5:24
5. It Don't Matter To Me 3:15
6. Cryin' Shame 3:11
7. Heavy Metal Mania 4:51
8. Push It Around 4:01
9. The Nightcomers 6:12


Bonus Tracks:
10. Heavy Metal Mania 4:06
11. Love's Power 3:10
12. Only As Young As You Feel 4:06
13. Smokin Valves 3:44
14. Friend Or Foe 2:55
15. Out Of My Book 3:42
16. Coming Through 3:41
17. Good Thing Going 4:11
18. Don't Wanna Be A Loser 3:34


10 to 12 'Heavy Metal Mania' 1980
13 to 15 'Smokin' Valves' 1980
16 to 18 'Coming Through' 1982



..::OBSADA::..

Gary Lettice - vocals
John Mortimer - guitars
Ed Dudley - guitars
Robin Begg - bass
Paul Collins - drums



https://www.youtube.com/watch?v=FDE18d56MKI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To świetny krążek i doskonały przykład obiecującego talentu, młodzieńczej energii i całkowitego braku sztuczności, które sprawiają, że ludzie wracają do zespołów NWOBHM.
Nawet jeśli nie jest to pozycja z najwyższej półki w gatunku, to niewiele jej brakuje.
Dla mnie PETARDA!


For those who haven’t heard of holocaust, try and envision a young Metallica playing melodic rock songs. For this is one of the many influences Lars and James grew up on, if you listen carefully to this album you can hear many little licks and riffs that sound similar to future Metallica albums.
Also after listening to Gary Lettice, you’ll almost swear its James Hetfield.

I must admit this album is not very catchy nor will it grab your attention at first, but that’s where your anticipation is rewarded. Personally I found myself quite disappointed after the first or second listen, but after several listens I was genuinely hooked.
“Smokin’ Valves” is the first track that sounds like a Johnny be good 50’s rock number sung with balls and aggression. Quite raw and bluesy, I quite liked it but there is so much to come.
“Death of Glory” has a common opening chord that I cant put my finger on, I’ve heard it somewhere before. But then again its so easy and common to play it can be mistaken for anything. I really liked this particular track for its raw and simplistic lyrics, if you really want to be picky like me you can start singing the first verse to “seek and destroy” and see where Lars and James ripped them off…. but we wont go there.
(I was joking by the way…haha)

“Come on back” is an attempt to be a love song somewhat, but don’t mistake this for a weak stereotypic song. The chorus really catches up with you and solo is mellow and doomsy.

Speaking of doom, “Mavrock” is no exception, even when it picks up its still quite doomy. You can really hear the Sabbath influence in this one, fans will defiantly love this one for its gloomy feel and vocals.

Once you hear “It don’t matter to me” you start to feel a sense of dejavou (the French word, however its spelt). All the songs kind of sound the same, but surprising not in a bad way. Also you start to get the idea that the word Rock was regarded highly in a lot of early 80s songs.

“Cryin’ Shame” is a turnaround song to the others, this is slightly more upbeat and is probably the only song you will hear the bass thump over the guitar.

At last we get to the best song by far, “Heavy Metal Mania”. I must have listened to this track 20 times more than the rest of the songs. In my opinion this is the “rock and roll all night” of metal…or at least should be. This anthem has some intense, classical and mind-blowing guitar work. The intro alone is enough to get me worked up, lyrically the first verse isn’t anything special but the chorus almost brings a tear to my eye (figure of speech) and makes the hair stand on the back of my neck. Also Gamma Ray does a great version of this track.

“Push it around” is the anticlimax of the album even though it sounds similar to the first 6 tracks. Still a strong track however a slight let down after “Heavy Metal Mania”.

Last but defiantly not least is “The Nightcomers” probably my second favourite. The opening riff can only be described as unique, original, dark and gloomy. When drums and bass enter through the track it picks up and is very catchy, I could hear the intro played repetitively for some time if it were up to me.

If you’re a fan of doom or NWOBHM this album wont disappoint you. Particularly if you’re a metallica fan who wants to discover something else. If I were ever going to recommend any Holocaust album it would be this one. Unfortunately the later albums were quite poor and lacked the enthusiasm of “Nightcomers”. Gary Lettice’s absence may be a factor but the magic isn’t quite there. Enjoy this one folks, as it’s the debut and undeniably the best Holocaust album to date.

AussieReaper


I can remember thumbing through the record racks at a flea market down the shore in New Jersey at about 14 years of age and being surrounded by denim and leather clad biker head-bangers at my side doing the same. I was totally intimidated by these dudes but they took me under their smelly wings in their way, pointing out records that, if didn’t have ‘em already, I really oughta consider getting. And when a dude smells that like whiskey and motor oil and looks like Dog The Bounty Hunter after about a month of not bathing recommends you do something, I highly advise doing it. And so I went home with Holocaust, so to speak. And I’m glad I did, cause the band were one of the more roughshod exponents of the NWOBHM, less clever than Tygers Of Pan Tang though more clean than Venom. What they did have was plenty of was energy, which they forced into their sublimely simple riffs until it poured out all over them. The Nightcomers is their debut album and really the only release from back in their day that matters. “Smokin Valves” kicks things open with it’s hard charge, kind of like a slightly laid back Motorhead, whilst “Heavy Metal Mania” possesses one of the band’s trademark hemlock dipped molten riffs, and remains a poverty metal anthem to the very day I pen this. “Cryin’ Shame” functions in similar fashion, the bass-lines setting off the staccato guitar riff perfectly, inviting involuntary head banging or at least bobbing. And what can one say of “Death Or Glory,” which is simply of the best, most sublimely evil sounding metal cuts ever. So much so that death metal slackers Six Feet Under gave it a whirl a few years back. The rest, while calling the band’s amateur spirit into question, remain classic in their own merry manner. And all these years later, in writing this book, I hope I can give something back to sort of guys who laid out advice to this budding metal addict all those years ago. Hell, if I thought they were still alive, I’d send ‘em all a copy.

brocashelm



..::TRACK-LIST::..

1. Smokin' Valves 3:43
2. Death Or Glory 3:36
3. Come On Back 3:36
4. Mavrock 5:24
5. It Don't Matter To Me 3:15
6. Cryin' Shame 3:11
7. Heavy Metal Mania 4:51
8. Push It Around 4:01
9. The Nightcomers 6:12


Bonus Tracks:
10. Heavy Metal Mania 4:06
11. Love's Power 3:10
12. Only As Young As You Feel 4:06
13. Smokin Valves 3:44
14. Friend Or Foe 2:55
15. Out Of My Book 3:42
16. Coming Through 3:41
17. Good Thing Going 4:11
18. Don't Wanna Be A Loser 3:34


10 to 12 'Heavy Metal Mania' 1980
13 to 15 'Smokin' Valves' 1980
16 to 18 'Coming Through' 1982



..::OBSADA::..

Gary Lettice - vocals
John Mortimer - guitars
Ed Dudley - guitars
Robin Begg - bass
Paul Collins - drums



https://www.youtube.com/watch?v=FDE18d56MKI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pewnie nie brakowało osób, które zwątpiły, w pewnym momencie, że Turbo wyda kolejny album. Zwłaszcza, że trzeba było na niego czekać ponad dziesięć lat. Na szczęście, zespół nie powiedział ostatniego słowa. "Blizny" to dowód, że poznańska formacja jest w znakomitej formie. I nie chce się zatrzymać, oj nie chce.

Rok 2025, na ten moment, na polskim rynku stoi pod znakiem powrotów płytowych. Od końca stycznia fani Armii mogą cieszyć się z albumu Wojna i pokój, wydanego po niecałych dziesięciu latach przerwy. Zespół Turbo jeszcze mocniej wystawił na próbę cierpliwość swoich słuchaczy. W listopadzie 2013 formacja gitarzysty Wojciecha Hoffmanna wypuściła Piąty żywioł, a później... nastąpiła dość długa cisza wydawnicza. Zresztą przy okazji tegorocznych Blizn nie obyło się bez opóźnień związanych z datą premiery. 14 marca w końcu licznik, który wskazywał już ponad cztery tysiące dni, oficjalnie się zatrzymał.

Materiał dość długo dojrzewał, ale co jest najistotniejsze: warto było na Blizny czekać. Czuć, że muzycy dość starannie podeszli do procesu kompozycyjnego, dzięki czemu album wciąga bez reszty. Zresztą, Hoffmann – w wywiadzie dla miesięcznika Teraz Rock – wspominał, że nie był do końca zadowolony z zawartości Piątego żywiołu, teraz takich wątpliwości mieć nie powinien, gdyż efekt końcowy naprawdę zwala z nóg. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że Turbo jeszcze tak pozytywnie mnie zaskoczy.

Z jednej strony, od samego początku wiadomo z kim mamy do czynienia. Ale grupa nie stoi w miejscu. Blizny brzmią nowocześnie. Idealnie udało się zachować proporcje między agresywnością a przebojowością. Na wszystko jest miejsce. Muzycy Turbo chętnie też miejscami rezygnują z tradycyjnego schematu zwrotka-refren-zwrotka. Nie brakuje więc progresywnych zapędów, które najlepiej słychać w W.W.W.W. ze świetnym dialogiem wokalnym Tomasz Struszczyk-Piotr Cugowski, czy Zwyczajnie nie z chóralnym refrenem idealnie nadającym się na koncerty i tekstem zadedykowanym... polskim politykom. Przede wszystkim jest jednak czad, czad i jeszcze raz czad. Blizn należy słuchać, jak najgłośniej ku uciesze sąsiadów (sprawdziłem to osobiście).

Nowy rozdział, pierwszy utwór, który został przez zespół udostępniony przed premierą, był pewnego rodzaju dobrym drogowskazem, czego możemy się po Bliznach spodziewać. Jest thrashmetalowa jazda bez trzymanki (wita nas potężna perkusja Mariusza Bobkowskiego), podniosły refren, a Struszczyk udowadnia, że jest naprawdę wyróżniającym się wokalistą na rodzimym rynku. Nie po raz pierwszy zresztą. Tempo jeszcze mocniej podkręcone zostało w Zawrocie głowy, którego początek jest "sabbathowy", ale refren mógłby zaśpiewać już Rob Halford z Judas Priest. Uwielbiam, jak panowie gnają na złamanie karku. To zdecydowanie mój ulubiony numer z całego albumu.

Wspomniałem o wielowątkowości, więc warto przysłuchać się Łotrowi, który aż kipi od muzycznego i tekstowego (nietrudno się domyślić, kto jest tytułową postacią) gniewu. Są szybkie tempa, ale w okolicach 2:36 robi się np. bardzo lirycznie, choć tylko na chwilę, jest basowy popis, aktorskie środki wyrazu w wokalu i delikatna końcówka z gitarą akustyczną na pierwszym planie.

Niespodzianką na pewno jest zamykający album Spokojny, który – zgodnie z tytułem – sprawia, że możemy trochę ochłonąć po takim metalowym rollercoasterze. To trwająca nieco ponad dwie minuty balladowa (i eksperymentalna) miniatura, w której rządzi i dzieli Struszczyk. Zaskoczył mnie również Do domu. Oczywiście, jest to typowy metalowy numer, ale został przełamany przez partie wokalne Wojtka Cugowskiego. Nawiasem mówiąc, jego gitarowe solo usłyszymy z kolei w Przyjdź do mnie.

Na koniec wypadałoby wspomnieć o oprawie graficznej Blizn. Mogłoby się wydawać, że to niepokojące dzieło, w klimacie prac Zdzisława Beksińskiego, zostało wygenerowane przez sztuczną inteligencję. Nic bardziej mylnego. Za okładkę odpowiada Michał Loranc. I trzeba przyznać, że bardzo dobrze komponuje się ona z zawartością albumu.

Jeśli tylko jednym słowem miałbym opisać najnowsze studyjne wydawnictwo Turbo, to odpowiedziałbym: dopracowane. Na Bliznach nie ma zbędnych dźwięków. A sam materiał jest niesamowicie równy, co – jak powszechnie wiadomo – nie jest czymś prostym do osiągnięcia. Może i trzeba było czekać ponad dekadę na pełnowymiarowy album ale nie zamierzam tego wypominać muzykom grupy. Sprawili tak fantastyczny prezent, że grzechem byłoby mieć do nich, w tym momencie, jakiekolwiek pretensje...

Szymon Bijak


Jedenaście lat. Tyle trzeba było czekać na najnowszy, premierowy materiał od grupy Turbo, legendy polskiej sceny metalowej. Album „Piąty Żywioł” i jego anglojęzyczna wersja „The Fifth Element” były poprawnymi propozycjami, ale nikomu chyba nie przyszło do głowy, że tyle wody w rzece upłynie zanim Wojciech Hoffmann z kolegami dadzą słuchaczom coś nowego. Końcem 2024 roku ukazał się premierowy singiel „Nowy Rozdział” i oficjalnie ogłoszono, że nadchodzą „Blizny”.
Ostatnie miesiące bez wątpienia upływają pod znakiem powrotów zespołów pochodzących z Wielkopolski. Najpierw w połowie grudnia 2024 muzycy Acid Drinkers potwierdzili, że wracają w kultowym składzie, a chwile później formacja Turbo zapowiedziała premierę krążka „Blizny”. Początek 2025 roku to także powrót stołecznej Armii z nowym albumem „Wojna i Pokój”, który miałem przyjemność również zrecenzować tutaj. Wróćmy jednak do Turbo. Pierwotnie najnowsza propozycja zespołu miała ukazać się na rynku 1 lutego, jednak ostatecznie premierę przesunięto o ponad miesiąc, na 14 marca. Płytę jednak można było zakupić na lutowych koncertach, więc wielu słuchaczy zapoznało się z całością jeszcze przed oficjalnym wydaniem.

Wojciech Hoffmann, w rozmowie na łamach miesięcznika „Teraz Rock”, wspominał, że materiał, który składa się na „Blizny”, dojrzewał latami. Dlaczego? Jak mówi, nie był do końca zadowolony z „Piątego Żywiołu”, ponieważ było w nim coś z kompromisu. Nawet jeśli rzeczywiście tak było, to najnowszy album zdecydowanie jest bezkompromisowy i prze do przodu niczym dobrze naoliwiona maszyna. Mało tu charakterystycznych riffów w stylu równie kultowego Iron Maiden, bo jak stwierdził sam Hoffmann: „Ironów już u nas nie będzie. Ja się galopad nagrałem”. Zdecydowanie „Bliznom” bliżej do Judas Priest. Wystarczy posłuchać singlowego „Nowego rozdziału”. Bez dwóch zdań: ten numer mógłby się znaleźć na którejś z ostatnich płyt ekipy dowodzonej przez Roba Halforda. I nie jest to w żadnym wypadku zarzut.

Od początku słychać, że Turbo – wbrew zapowiedzi Hoffmanna – nie straciło swojej muzycznej rozpoznawalności. Pierwsze dźwięki intra sprawiają, że wiemy dokładnie z kim mamy do czynienia. Jest melodyjność, czyli element, który jest główną składową muzyki Turbo, jednak z solidnym gitarowym dołożeniem do pieca. Wydaje mi się, że brzmieniowo jest to najmocniejsza propozycja Turbo w XXI wieku. I pomyśleć, że pierwsza wersja materiału nawiązywała stylem do „Smaku ciszy”, albumu znacznie lżejszego, który w tym roku skończył czterdzieści lat.

Na „Bliznach” nie brakuje thrashowych rytmów. Dobrym przykładem „Przyjdź do mnie”, kolejna propozycja, która jest bliska Judas Priest. Na przykładzie tej kompozycji można zaobserwować, jak bardzo zmieniła się koncepcja całości. Bo to numer pochodzący jeszcze z pierwszej wersji materiału. W refrenie to słychać, ale zwrotki to już po prostu czysty ogień. Swoją drogą kapitalnymi solówkami popisują się tutaj Wojtek Cugowski oraz Krzysztof Śniadecki. Skoro już wywołałem temat gości, to na „Bliznach” obecny jest także drugi z braci Cugowskich – Piotr. Jego duet wokalny z Tomkiem Struszczykiem w „W.W.W.W.” jest po prostu genialny. Sama kompozycja zaczynająca się niemal identycznym riffem jak „Immigrant Song” Led Zeppelin granym na basie, przeradza się w epicką opowieść.

Kolejne propozycje pędzą na złamanie karku. A Turbo na pełnej prędkości to najlepsza odsłona zespołu. Chociaż nie brakuje momentów, kiedy ciężar nie opada, ale tempo zwalnia. Sabbathowe intro „Zawrotu głowy” toczy się niczym walec, by po około czterdziestu sekundach przerodzić się w klasyczne heavymetalowe łojenie. „Łotr” to chyba najbardziej wielowątkowa propozycja na płycie, zresztą pełna emocji i gniewu. Nie trudno domyślić się, kto ze współczesnego świata jest tytułową postacią. I to mimo faktu, że są obozy, które nadal mu pomagają. Nie ulega wątpliwości, że Turbo w latach osiemdziesiątych, poza wpływem muzycznym, było zaangażowane społecznie i politycznie za sprawą m.in. kultowych „Dorosłych dzieci”. Dlatego nie dziwi „Zwyczajnie nie”. Utwór jest adresowany do polityków, a wokalnie udziela się tutaj dodatkowo brat Tomasza Struszczyka, Bartosz. „Blizny” zamyka kompozycja zatytułowana „Spokojny”. To króciutka ballada z bardzo emocjonalnym wokalem i poruszającym tekstem. Idealny moment wytchnienia po ostrej jeździe i puenta albumu.

Wojciech Hoffmann mówiąc o „Bliznach” wspominał, że pokazuje tą płytą całemu światu środkowy palec, robiąc płytę taką jaką chciał – bez kompromisów, bez „maidenowych” galopad. I choć normalnie po takim geście człowiek mógłby się obrazić, to ja mogę wyłącznie kiwam głową z aprobatą. „Blizny” to album dopracowany od A do Z. Teraz pozostaje wyłącznie wierzyć, że kolejny album Turbo nie powstanie za dziesięć lat, tylko znacznie szybciej.

Szymon Pęczalski


By now, it’s over forty years ago that Turbo released one of the best debut heavy metal albums of the early eighties in the shape of 'Dorosłe Dzieci'. Their most recent albums ‘Strażnik Światła’ and ‘Piąty Żywioł’, both over a decade old at this point, were textbook examples of an old heavy metal band aging gracefully: expertly crafted hard rock and heavy metal songs, though without the youthful fire of their early work. Imagine my surprise when the intro of ‘Nowy Rozdział’ came blasting out of my speakers. While ‘Blizny’ is clearly the work of the same Turbo, something has re-energized the band.

Throughout their career, Turbo has found itself swaying back and forth between traditional heavy metal and thrash metal. Although ‘Blizny’ sounds notably more aggressive than its three predecessors, the aggression isn’t necessarily that of a thrash metal band. Instead, the most intense moments on ‘Blizny’ have more in common with the less polished end of the power metal spectrum. Also, the latter half of the album in particular contains a few songs that easily could have fit on ‘Strażnik Światła’ and ‘Piąty Żywioł’, if the production was a bit more old school. And that is exactly where ‘Blizny’ is one of Turbo’s best albums.

Unlike previous albums which went all in on the modernity (2001’s ‘Awatar’) or thrashing intensity (1987’s ‘Ostatni Wojownik’), multiple extremes of Turbo’s sound are present on ‘Blizny’, and they enhance each other nicely. Sometimes even within the same song; ‘Zawrót Głowy’ combines the melodic elegance of traditional heavy metal with more contemporary, propulsive rhythms in a very effective manner. But the occasional bite that ‘Blizny’ has also helps songs like the classy ‘Magnetczny Sen’ or the somewhat melancholic ‘Na Dno’ stand out more than they would have otherwise. In lesser hands, that could make the album end up sounding disjointed, but it works wonders here.

Aside from the aforementioned opening track ‘Nowy Rozdział’, which bulldozes through everything in its path even though it has a more open chorus, ‘Łotr’ is another highlight. It largely is one of the more aggressive songs on the album, but is made all the more dynamic through some quieter sections. Having a strong, versatile singer like Tomasz Struszczyk is quite helpful in creating such a song. Closing track ‘Zwyczajnie Nie’ is another highly dynamic song which culminates in a supremely melodic finale. On the lighter side of the album, ‘Przyjdź do Mnie’ is a fantastic hardrocker that gives Struszczyk all the space he needs to excel.

‘Blizny’ is easily Turbo’s best album since 2006’s ‘Tożsamość’, possibly even since ‘Ostatni Wojownik’. Guitarist Wojciech Hoffmann and his men have really gathered all their strengths and poured them into a bunch of great songs, which – partly due to the modern, yet surprisingly natural production – demand a little more attention than usual. Struszczyk’s highly versatile voice really helps bring out all the dynamics ‘Blizny’ aims for, and he is truly a worthy successor to the legendary Grzegorz Kupczyk. All of this makes ‘Blizny’ a must-hear if you like heavy metal, and adventurous hardrockers may just find something to enjoy here as well.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 02:16
2. Nowy rozdział 04:05
3. Wszystko wszędzie woła więcej 06:27
4. Łotr 06:36
5. Przyjdź do mnie 04:52
6. Magnetyczny sen 04:34
7. Zawrót głowy 04:31
8. Na dno 04:36
9. Do domu 05:11
10. Zwyczajnie nie 06:35
11. Spokojny 02:19



..::OBSADA::..

Wojciech Hoffmann - Guitars
Bogusz Rutkiewicz - Bass
Mario 'Bobiś' Bobkowski - Drums
Tomek Struszczyk - Vocals, Guitars (acoustic) (track 4)
Przemek Niezgódzki - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=FILdfdIwlFQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pewnie nie brakowało osób, które zwątpiły, w pewnym momencie, że Turbo wyda kolejny album. Zwłaszcza, że trzeba było na niego czekać ponad dziesięć lat. Na szczęście, zespół nie powiedział ostatniego słowa. "Blizny" to dowód, że poznańska formacja jest w znakomitej formie. I nie chce się zatrzymać, oj nie chce.

Rok 2025, na ten moment, na polskim rynku stoi pod znakiem powrotów płytowych. Od końca stycznia fani Armii mogą cieszyć się z albumu Wojna i pokój, wydanego po niecałych dziesięciu latach przerwy. Zespół Turbo jeszcze mocniej wystawił na próbę cierpliwość swoich słuchaczy. W listopadzie 2013 formacja gitarzysty Wojciecha Hoffmanna wypuściła Piąty żywioł, a później... nastąpiła dość długa cisza wydawnicza. Zresztą przy okazji tegorocznych Blizn nie obyło się bez opóźnień związanych z datą premiery. 14 marca w końcu licznik, który wskazywał już ponad cztery tysiące dni, oficjalnie się zatrzymał.

Materiał dość długo dojrzewał, ale co jest najistotniejsze: warto było na Blizny czekać. Czuć, że muzycy dość starannie podeszli do procesu kompozycyjnego, dzięki czemu album wciąga bez reszty. Zresztą, Hoffmann – w wywiadzie dla miesięcznika Teraz Rock – wspominał, że nie był do końca zadowolony z zawartości Piątego żywiołu, teraz takich wątpliwości mieć nie powinien, gdyż efekt końcowy naprawdę zwala z nóg. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że Turbo jeszcze tak pozytywnie mnie zaskoczy.

Z jednej strony, od samego początku wiadomo z kim mamy do czynienia. Ale grupa nie stoi w miejscu. Blizny brzmią nowocześnie. Idealnie udało się zachować proporcje między agresywnością a przebojowością. Na wszystko jest miejsce. Muzycy Turbo chętnie też miejscami rezygnują z tradycyjnego schematu zwrotka-refren-zwrotka. Nie brakuje więc progresywnych zapędów, które najlepiej słychać w W.W.W.W. ze świetnym dialogiem wokalnym Tomasz Struszczyk-Piotr Cugowski, czy Zwyczajnie nie z chóralnym refrenem idealnie nadającym się na koncerty i tekstem zadedykowanym... polskim politykom. Przede wszystkim jest jednak czad, czad i jeszcze raz czad. Blizn należy słuchać, jak najgłośniej ku uciesze sąsiadów (sprawdziłem to osobiście).

Nowy rozdział, pierwszy utwór, który został przez zespół udostępniony przed premierą, był pewnego rodzaju dobrym drogowskazem, czego możemy się po Bliznach spodziewać. Jest thrashmetalowa jazda bez trzymanki (wita nas potężna perkusja Mariusza Bobkowskiego), podniosły refren, a Struszczyk udowadnia, że jest naprawdę wyróżniającym się wokalistą na rodzimym rynku. Nie po raz pierwszy zresztą. Tempo jeszcze mocniej podkręcone zostało w Zawrocie głowy, którego początek jest "sabbathowy", ale refren mógłby zaśpiewać już Rob Halford z Judas Priest. Uwielbiam, jak panowie gnają na złamanie karku. To zdecydowanie mój ulubiony numer z całego albumu.

Wspomniałem o wielowątkowości, więc warto przysłuchać się Łotrowi, który aż kipi od muzycznego i tekstowego (nietrudno się domyślić, kto jest tytułową postacią) gniewu. Są szybkie tempa, ale w okolicach 2:36 robi się np. bardzo lirycznie, choć tylko na chwilę, jest basowy popis, aktorskie środki wyrazu w wokalu i delikatna końcówka z gitarą akustyczną na pierwszym planie.

Niespodzianką na pewno jest zamykający album Spokojny, który – zgodnie z tytułem – sprawia, że możemy trochę ochłonąć po takim metalowym rollercoasterze. To trwająca nieco ponad dwie minuty balladowa (i eksperymentalna) miniatura, w której rządzi i dzieli Struszczyk. Zaskoczył mnie również Do domu. Oczywiście, jest to typowy metalowy numer, ale został przełamany przez partie wokalne Wojtka Cugowskiego. Nawiasem mówiąc, jego gitarowe solo usłyszymy z kolei w Przyjdź do mnie.

Na koniec wypadałoby wspomnieć o oprawie graficznej Blizn. Mogłoby się wydawać, że to niepokojące dzieło, w klimacie prac Zdzisława Beksińskiego, zostało wygenerowane przez sztuczną inteligencję. Nic bardziej mylnego. Za okładkę odpowiada Michał Loranc. I trzeba przyznać, że bardzo dobrze komponuje się ona z zawartością albumu.

Jeśli tylko jednym słowem miałbym opisać najnowsze studyjne wydawnictwo Turbo, to odpowiedziałbym: dopracowane. Na Bliznach nie ma zbędnych dźwięków. A sam materiał jest niesamowicie równy, co – jak powszechnie wiadomo – nie jest czymś prostym do osiągnięcia. Może i trzeba było czekać ponad dekadę na pełnowymiarowy album ale nie zamierzam tego wypominać muzykom grupy. Sprawili tak fantastyczny prezent, że grzechem byłoby mieć do nich, w tym momencie, jakiekolwiek pretensje...

Szymon Bijak


Jedenaście lat. Tyle trzeba było czekać na najnowszy, premierowy materiał od grupy Turbo, legendy polskiej sceny metalowej. Album „Piąty Żywioł” i jego anglojęzyczna wersja „The Fifth Element” były poprawnymi propozycjami, ale nikomu chyba nie przyszło do głowy, że tyle wody w rzece upłynie zanim Wojciech Hoffmann z kolegami dadzą słuchaczom coś nowego. Końcem 2024 roku ukazał się premierowy singiel „Nowy Rozdział” i oficjalnie ogłoszono, że nadchodzą „Blizny”.
Ostatnie miesiące bez wątpienia upływają pod znakiem powrotów zespołów pochodzących z Wielkopolski. Najpierw w połowie grudnia 2024 muzycy Acid Drinkers potwierdzili, że wracają w kultowym składzie, a chwile później formacja Turbo zapowiedziała premierę krążka „Blizny”. Początek 2025 roku to także powrót stołecznej Armii z nowym albumem „Wojna i Pokój”, który miałem przyjemność również zrecenzować tutaj. Wróćmy jednak do Turbo. Pierwotnie najnowsza propozycja zespołu miała ukazać się na rynku 1 lutego, jednak ostatecznie premierę przesunięto o ponad miesiąc, na 14 marca. Płytę jednak można było zakupić na lutowych koncertach, więc wielu słuchaczy zapoznało się z całością jeszcze przed oficjalnym wydaniem.

Wojciech Hoffmann, w rozmowie na łamach miesięcznika „Teraz Rock”, wspominał, że materiał, który składa się na „Blizny”, dojrzewał latami. Dlaczego? Jak mówi, nie był do końca zadowolony z „Piątego Żywiołu”, ponieważ było w nim coś z kompromisu. Nawet jeśli rzeczywiście tak było, to najnowszy album zdecydowanie jest bezkompromisowy i prze do przodu niczym dobrze naoliwiona maszyna. Mało tu charakterystycznych riffów w stylu równie kultowego Iron Maiden, bo jak stwierdził sam Hoffmann: „Ironów już u nas nie będzie. Ja się galopad nagrałem”. Zdecydowanie „Bliznom” bliżej do Judas Priest. Wystarczy posłuchać singlowego „Nowego rozdziału”. Bez dwóch zdań: ten numer mógłby się znaleźć na którejś z ostatnich płyt ekipy dowodzonej przez Roba Halforda. I nie jest to w żadnym wypadku zarzut.

Od początku słychać, że Turbo – wbrew zapowiedzi Hoffmanna – nie straciło swojej muzycznej rozpoznawalności. Pierwsze dźwięki intra sprawiają, że wiemy dokładnie z kim mamy do czynienia. Jest melodyjność, czyli element, który jest główną składową muzyki Turbo, jednak z solidnym gitarowym dołożeniem do pieca. Wydaje mi się, że brzmieniowo jest to najmocniejsza propozycja Turbo w XXI wieku. I pomyśleć, że pierwsza wersja materiału nawiązywała stylem do „Smaku ciszy”, albumu znacznie lżejszego, który w tym roku skończył czterdzieści lat.

Na „Bliznach” nie brakuje thrashowych rytmów. Dobrym przykładem „Przyjdź do mnie”, kolejna propozycja, która jest bliska Judas Priest. Na przykładzie tej kompozycji można zaobserwować, jak bardzo zmieniła się koncepcja całości. Bo to numer pochodzący jeszcze z pierwszej wersji materiału. W refrenie to słychać, ale zwrotki to już po prostu czysty ogień. Swoją drogą kapitalnymi solówkami popisują się tutaj Wojtek Cugowski oraz Krzysztof Śniadecki. Skoro już wywołałem temat gości, to na „Bliznach” obecny jest także drugi z braci Cugowskich – Piotr. Jego duet wokalny z Tomkiem Struszczykiem w „W.W.W.W.” jest po prostu genialny. Sama kompozycja zaczynająca się niemal identycznym riffem jak „Immigrant Song” Led Zeppelin granym na basie, przeradza się w epicką opowieść.

Kolejne propozycje pędzą na złamanie karku. A Turbo na pełnej prędkości to najlepsza odsłona zespołu. Chociaż nie brakuje momentów, kiedy ciężar nie opada, ale tempo zwalnia. Sabbathowe intro „Zawrotu głowy” toczy się niczym walec, by po około czterdziestu sekundach przerodzić się w klasyczne heavymetalowe łojenie. „Łotr” to chyba najbardziej wielowątkowa propozycja na płycie, zresztą pełna emocji i gniewu. Nie trudno domyślić się, kto ze współczesnego świata jest tytułową postacią. I to mimo faktu, że są obozy, które nadal mu pomagają. Nie ulega wątpliwości, że Turbo w latach osiemdziesiątych, poza wpływem muzycznym, było zaangażowane społecznie i politycznie za sprawą m.in. kultowych „Dorosłych dzieci”. Dlatego nie dziwi „Zwyczajnie nie”. Utwór jest adresowany do polityków, a wokalnie udziela się tutaj dodatkowo brat Tomasza Struszczyka, Bartosz. „Blizny” zamyka kompozycja zatytułowana „Spokojny”. To króciutka ballada z bardzo emocjonalnym wokalem i poruszającym tekstem. Idealny moment wytchnienia po ostrej jeździe i puenta albumu.

Wojciech Hoffmann mówiąc o „Bliznach” wspominał, że pokazuje tą płytą całemu światu środkowy palec, robiąc płytę taką jaką chciał – bez kompromisów, bez „maidenowych” galopad. I choć normalnie po takim geście człowiek mógłby się obrazić, to ja mogę wyłącznie kiwam głową z aprobatą. „Blizny” to album dopracowany od A do Z. Teraz pozostaje wyłącznie wierzyć, że kolejny album Turbo nie powstanie za dziesięć lat, tylko znacznie szybciej.

Szymon Pęczalski


By now, it’s over forty years ago that Turbo released one of the best debut heavy metal albums of the early eighties in the shape of 'Dorosłe Dzieci'. Their most recent albums ‘Strażnik Światła’ and ‘Piąty Żywioł’, both over a decade old at this point, were textbook examples of an old heavy metal band aging gracefully: expertly crafted hard rock and heavy metal songs, though without the youthful fire of their early work. Imagine my surprise when the intro of ‘Nowy Rozdział’ came blasting out of my speakers. While ‘Blizny’ is clearly the work of the same Turbo, something has re-energized the band.

Throughout their career, Turbo has found itself swaying back and forth between traditional heavy metal and thrash metal. Although ‘Blizny’ sounds notably more aggressive than its three predecessors, the aggression isn’t necessarily that of a thrash metal band. Instead, the most intense moments on ‘Blizny’ have more in common with the less polished end of the power metal spectrum. Also, the latter half of the album in particular contains a few songs that easily could have fit on ‘Strażnik Światła’ and ‘Piąty Żywioł’, if the production was a bit more old school. And that is exactly where ‘Blizny’ is one of Turbo’s best albums.

Unlike previous albums which went all in on the modernity (2001’s ‘Awatar’) or thrashing intensity (1987’s ‘Ostatni Wojownik’), multiple extremes of Turbo’s sound are present on ‘Blizny’, and they enhance each other nicely. Sometimes even within the same song; ‘Zawrót Głowy’ combines the melodic elegance of traditional heavy metal with more contemporary, propulsive rhythms in a very effective manner. But the occasional bite that ‘Blizny’ has also helps songs like the classy ‘Magnetczny Sen’ or the somewhat melancholic ‘Na Dno’ stand out more than they would have otherwise. In lesser hands, that could make the album end up sounding disjointed, but it works wonders here.

Aside from the aforementioned opening track ‘Nowy Rozdział’, which bulldozes through everything in its path even though it has a more open chorus, ‘Łotr’ is another highlight. It largely is one of the more aggressive songs on the album, but is made all the more dynamic through some quieter sections. Having a strong, versatile singer like Tomasz Struszczyk is quite helpful in creating such a song. Closing track ‘Zwyczajnie Nie’ is another highly dynamic song which culminates in a supremely melodic finale. On the lighter side of the album, ‘Przyjdź do Mnie’ is a fantastic hardrocker that gives Struszczyk all the space he needs to excel.

‘Blizny’ is easily Turbo’s best album since 2006’s ‘Tożsamość’, possibly even since ‘Ostatni Wojownik’. Guitarist Wojciech Hoffmann and his men have really gathered all their strengths and poured them into a bunch of great songs, which – partly due to the modern, yet surprisingly natural production – demand a little more attention than usual. Struszczyk’s highly versatile voice really helps bring out all the dynamics ‘Blizny’ aims for, and he is truly a worthy successor to the legendary Grzegorz Kupczyk. All of this makes ‘Blizny’ a must-hear if you like heavy metal, and adventurous hardrockers may just find something to enjoy here as well.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 02:16
2. Nowy rozdział 04:05
3. Wszystko wszędzie woła więcej 06:27
4. Łotr 06:36
5. Przyjdź do mnie 04:52
6. Magnetyczny sen 04:34
7. Zawrót głowy 04:31
8. Na dno 04:36
9. Do domu 05:11
10. Zwyczajnie nie 06:35
11. Spokojny 02:19



..::OBSADA::..

Wojciech Hoffmann - Guitars
Bogusz Rutkiewicz - Bass
Mario 'Bobiś' Bobkowski - Drums
Tomek Struszczyk - Vocals, Guitars (acoustic) (track 4)
Przemek Niezgódzki - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=FILdfdIwlFQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Turbo
Album: Blizny
Country: PL
Genre: Heavy Metal
Release: 2025
Duration: 00:52:09
Quality: Mp3, CBR 320 kbps
Size: 123 mb

...( Opis )...

Ekipa pod dowództwem Wojciecha Hoffmanna wraca po jedenastu latach milczenia. "Blizny" zapowiadał w ubiegłym roku singiel pt. "Nowy rozdział". Od lutego 2025 płyta dostępna jest na koncertach zespołu. W marcu wreszcie przyszedł czas na ogólnopolską premierę. Za mikrofonem tradycyjnie stanął Tomasz Struszczyk i to właśnie jego niesamowite partie wokalne są jednym z najjaśniejszych punktów płyty. Na płycie nie zabrakło gości specjalnych, między innymi Piotrka i Wojtka Cugowskich.

Całość to najczystszy heavy metal najwyższej próby! 


...( TrackList )...

1. Intro
2. Nowy rozdział
3. w.w.w.w
4. Łotr
5. Przyjdź do mnie
6. Magnetyczny sen
7. Zawrót głowy
8. Na dno
9. Do domu
10. Zwyczajnie nie
11. Spokojny

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Turbo - Greatest Hits (2 CD)
40th Anniversary Greatest Hits: The Best Of
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Turbo
Album................: Greatest Hits
Genre................: Heavy Metal
Source...............: CD
Year.................: 2020
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.2.1 20070917
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 66 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: 40th Anniversary Greatest Hits

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Turbo - Fabryka Keksów [11:17]
2. Turbo - Dorosłe Dzieci [07:26]
3. Turbo - Pozorne Życie [03:13]
4. Turbo - W Sobie [05:03]
5. Turbo - Coraz Mniej [04:55]
6. Turbo - Smak Ciszy [04:08]
7. Turbo - Cały Czas Uczą Nas [03:33]
8. Turbo - Jaki Był Ten Dzień [05:27]
9. Turbo - Wszystko Będzie OK [04:33]
10. Turbo - Słowa Pełne Słów [04:22]
11. Turbo - Lęk [04:41]
12. Turbo - Człowiek i Bóg [07:06]
13. Turbo - Na Skrzydłach Nut [06:39]
14. Turbo - Epilog [03:25]

Playing Time.........: 01:15:54
Total Size...........: 501,74 MB


---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Turbo - Szalony Ikar [03:40]
2. Turbo - Już Nie z Tobą [02:54]
3. Turbo - Kawaleria Szatana I [03:57]
4. Turbo - Kawaleria Szatana II [03:38]
5. Turbo - Żołnierz Fortuny [03:54]
6. Turbo - Wybacz Wszystkim Wrogom [06:45]
7. Turbo - Bramy Galaktyk [03:45]
8. Turbo - Ostatni Wojownik [06:42]
9. Turbo - Strażnik Światła [08:23]
10. Turbo - Na Progu Życia [05:27]
11. Turbo - Noc Już Woła [08:09]
12. Turbo - This War Machine [05:42]
13. Turbo - Może Tylko Płynie Czas [07:56]

Playing Time.........: 01:10:59
Total Size...........: 488,40 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Fantastyczny heavy metal z mnóstwem riffów, świetnymi solówkami i znakomitym wokalem!



Achelous has always been a pretty solid power metal band but something about their third full-length just seems more striking than their previous efforts. The mix of grandiose leads, furious rhythms, and soaring choruses evokes contemporaries like Sacred Outcry and Seven Sisters, but it also taps into an early aughts power metal mindset that feels hard to come by nowadays. I listen to Tower Of High Sorcery and it hits that nostalgic part of my brain occupied by the likes of Kamelot, Blind Guardian, Theocracy, and Jag Panzer (more on them later) among others.

As much as the instrumentation shines on this album, the vocals are majorly elevated compared to their earlier efforts with a couple guest singers getting to make their mark. “Into The Shadows” is an especially notable instance of this in action, featuring none other than The Tyrant providing those soaring highs and extra grit alongside that persistent gallop. The more sporadic vocals provided by Anastasia Megalokonomou also greatly shape the atmosphere on a couple songs, giving life to the folk interludes like “Pagan Fire” and some backing grandeur on the already colossal closing nine minutes of “When The Angels Bleed,.”

But even when the core band is left to their own devices, they manage to get some pretty incredible songs out of it. “The Oath” is another fast-paced number that puts in the album’s most pounding chorus. The title track and “Fortress of Shadow” also stand out as epic mid-tempo numbers whose determined trudges and evocative choruses nearly dip into power-doom territory.

Overall, Achelous’s already solid power metal reaches some serious new heights with Tower of High Sorcery. There’s a bit of underdog appeal in knowing the band still has its limitations to sort out, but they’ve never sounded this commanding between the more potent atmosphere and some of the best hooks I’ve heard from this side of things in a good while. I’ve never even read the Dragonlance series and this does a pretty good job of making it sound pretty badass.

Twisted Psychology



..::TRACK-LIST::..

1. Whispering Forest (Introduction) 01:39
2. Dragon Wings 03:57
3. Istar (Blood Red Sea) 06:09
4. The Oath 04:43
5. Tower of high sorcery 06:26
6. Fortress of sorrow 04:10
7. Into the shadows 04:40
8. Pagan Fire 03:52
9. When the angels bleed 09:13



..::OBSADA::..

Chris Kappas - Vocals
Chris Achelous - Bass
George Mavrommatis - Guitars, Keyboards
Haris Dinos - Guitars
Giannis Roussis - Drums

Special guests:
Harry 'The Tyrant' Conklin (vocals on 'Into the Shadows'), Anastasia Megalokonomou (vocals on 'Whispering Forest' and 'Pagan Fire').





https://www.youtube.com/watch?v=nQXblwyDwoU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Fantastyczny heavy metal z mnóstwem riffów, świetnymi solówkami i znakomitym wokalem!



Achelous has always been a pretty solid power metal band but something about their third full-length just seems more striking than their previous efforts. The mix of grandiose leads, furious rhythms, and soaring choruses evokes contemporaries like Sacred Outcry and Seven Sisters, but it also taps into an early aughts power metal mindset that feels hard to come by nowadays. I listen to Tower Of High Sorcery and it hits that nostalgic part of my brain occupied by the likes of Kamelot, Blind Guardian, Theocracy, and Jag Panzer (more on them later) among others.

As much as the instrumentation shines on this album, the vocals are majorly elevated compared to their earlier efforts with a couple guest singers getting to make their mark. “Into The Shadows” is an especially notable instance of this in action, featuring none other than The Tyrant providing those soaring highs and extra grit alongside that persistent gallop. The more sporadic vocals provided by Anastasia Megalokonomou also greatly shape the atmosphere on a couple songs, giving life to the folk interludes like “Pagan Fire” and some backing grandeur on the already colossal closing nine minutes of “When The Angels Bleed,.”

But even when the core band is left to their own devices, they manage to get some pretty incredible songs out of it. “The Oath” is another fast-paced number that puts in the album’s most pounding chorus. The title track and “Fortress of Shadow” also stand out as epic mid-tempo numbers whose determined trudges and evocative choruses nearly dip into power-doom territory.

Overall, Achelous’s already solid power metal reaches some serious new heights with Tower of High Sorcery. There’s a bit of underdog appeal in knowing the band still has its limitations to sort out, but they’ve never sounded this commanding between the more potent atmosphere and some of the best hooks I’ve heard from this side of things in a good while. I’ve never even read the Dragonlance series and this does a pretty good job of making it sound pretty badass.

Twisted Psychology



..::TRACK-LIST::..

1. Whispering Forest (Introduction) 01:39
2. Dragon Wings 03:57
3. Istar (Blood Red Sea) 06:09
4. The Oath 04:43
5. Tower of high sorcery 06:26
6. Fortress of sorrow 04:10
7. Into the shadows 04:40
8. Pagan Fire 03:52
9. When the angels bleed 09:13



..::OBSADA::..

Chris Kappas - Vocals
Chris Achelous - Bass
George Mavrommatis - Guitars, Keyboards
Haris Dinos - Guitars
Giannis Roussis - Drums

Special guests:
Harry 'The Tyrant' Conklin (vocals on 'Into the Shadows'), Anastasia Megalokonomou (vocals on 'Whispering Forest' and 'Pagan Fire').





https://www.youtube.com/watch?v=nQXblwyDwoU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
TSA - The Best Of TSA
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: TSA
Album................: The Best Of TSA
Genre................: Heavy Metal
Source...............: CD
Year.................: 1997
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 73 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. TSA - Chodzą ludzie [05:25]
2. TSA - Mass media [03:36]
3. TSA - Wpadka [03:30]
4. TSA - Trzy zapałki [05:11]
5. TSA - Biała śmierć [03:57]
6. TSA - 51 [05:15]
7. TSA - Maratończyk [04:15]
8. TSA - Kocica [05:00]
9. TSA - Jestem głodny [04:03]
10. TSA - Heavy metal world [04:51]
11. TSA - Alien [05:19]
12. TSA - Francuskie ciasteczka [02:53]
13. TSA - Wielka fiesta [03:44]
14. TSA - Roller coaster [03:02]
15. TSA - Plan życia [02:50]
16. TSA - TSA rock [05:13]
17. TSA - Bez podtekstów [04:57]
18. TSA - Wyciągam swoją dłon [04:40]

Playing Time.........: 01:17:49
Total Size...........: 567,22 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

While being something of an interlude immediately following Mercyful Fate’s triumphant return in “In The Shadows”, just before the departure of original bassist Timi “Grabber” Hansen, “The Bell Witch” offers a fairly rare insight into a band whose theatrical aesthetics are the stuff of legends. It is not an altogether common thing to be able to come into possession of a live performance by this band in audio form, let alone video form, unless the name of the game is bootlegs. In this respect, one might be tempted to look at this as a shameless cash grab by Metal Blade, but the contents of this speaks for itself.

One of the things that always separated the archaic tendencies of Mercyful Fate from King Diamond’s more cinema-like solo offerings is the duality of nobility and humility in its presentation. Overindulgence in complex vocal choirs and overdubbed guitar harmonies are not to be found, even in the times of greater technology that were the 90s. King and company have no need for an overblown sound, and it shows through in spite of the band’s inherent grandeur in both “The Bell Witch” and “Is That You, Melissa”, displaying a plain heavy metal aesthetic alongside heartfelt melodies and a poetic (as opposed to storyteller narration) operatic performance from the King.

In keeping with the fact that the 2 studio songs are also found in reunion studio offering “In The Shadows”, the live offerings performed by 4/5s of the original beast that put Denmark on the map are a much greater point of interest. Though I did not have the pleasure of beholding the earliest performances of this band (and what 5 year old wouldn’t want to be scared half to death by Melissa’s skull), and no official recordings of them have been released, I would venture to guess that the near flawless and crystal clear renderings of “Curse Of The Pharaohs” and “Come To The Sabbath” do this band’s early 80s stage legacy justice. Likewise, the colossal speed metal fury that is “Egypt” rivals its studio incarnation in energy and drama.

While only a smattering of live songs are a tough sell for throwing green at an EP, this is one of those cases where any self-respecting fan of classy early 80s metal needs to make an exception. With no other official live material to brag of, this band’s 1994 interlude before “Time” which could almost be considered a promo for “In The Shadows” after the fact, is obligatory. Though it will likely not warrant the same amount of ritual hearings as the first two studio albums, or even the third one, this is very fit for adorning any collection containing any or all of those releases.

hells unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. The Bell Witch 4:34
2. Is That You, Melissa 4:38
3. Curse Of The Pharaohs 4:24
4. Egypt 4:53
5. Come To The Sabbath 6:48
6. Black Funeral 3:40

Tracks 1 and 2 taken from the album 'In The Shadows'
Tracks 3 to 6 recorded Live Mobile Recording by Westwood One Network, October 8, 1993 at The Palace, Los Angeles, CA



..::OBSADA::..

King Diamond - vocals
Hank Shermann - guitars
Michael Denner - guitars
Timi 'Grabber' Hansen - bass
Snowy Shaw - drums (on live tracks only, studio tracks feature Morten Nielsen)
Sharlee D'Angelo - bass (on live tracks)




https://www.youtube.com/watch?v=VrK-wQxuTXQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

While being something of an interlude immediately following Mercyful Fate’s triumphant return in “In The Shadows”, just before the departure of original bassist Timi “Grabber” Hansen, “The Bell Witch” offers a fairly rare insight into a band whose theatrical aesthetics are the stuff of legends. It is not an altogether common thing to be able to come into possession of a live performance by this band in audio form, let alone video form, unless the name of the game is bootlegs. In this respect, one might be tempted to look at this as a shameless cash grab by Metal Blade, but the contents of this speaks for itself.

One of the things that always separated the archaic tendencies of Mercyful Fate from King Diamond’s more cinema-like solo offerings is the duality of nobility and humility in its presentation. Overindulgence in complex vocal choirs and overdubbed guitar harmonies are not to be found, even in the times of greater technology that were the 90s. King and company have no need for an overblown sound, and it shows through in spite of the band’s inherent grandeur in both “The Bell Witch” and “Is That You, Melissa”, displaying a plain heavy metal aesthetic alongside heartfelt melodies and a poetic (as opposed to storyteller narration) operatic performance from the King.

In keeping with the fact that the 2 studio songs are also found in reunion studio offering “In The Shadows”, the live offerings performed by 4/5s of the original beast that put Denmark on the map are a much greater point of interest. Though I did not have the pleasure of beholding the earliest performances of this band (and what 5 year old wouldn’t want to be scared half to death by Melissa’s skull), and no official recordings of them have been released, I would venture to guess that the near flawless and crystal clear renderings of “Curse Of The Pharaohs” and “Come To The Sabbath” do this band’s early 80s stage legacy justice. Likewise, the colossal speed metal fury that is “Egypt” rivals its studio incarnation in energy and drama.

While only a smattering of live songs are a tough sell for throwing green at an EP, this is one of those cases where any self-respecting fan of classy early 80s metal needs to make an exception. With no other official live material to brag of, this band’s 1994 interlude before “Time” which could almost be considered a promo for “In The Shadows” after the fact, is obligatory. Though it will likely not warrant the same amount of ritual hearings as the first two studio albums, or even the third one, this is very fit for adorning any collection containing any or all of those releases.

hells unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. The Bell Witch 4:34
2. Is That You, Melissa 4:38
3. Curse Of The Pharaohs 4:24
4. Egypt 4:53
5. Come To The Sabbath 6:48
6. Black Funeral 3:40

Tracks 1 and 2 taken from the album 'In The Shadows'
Tracks 3 to 6 recorded Live Mobile Recording by Westwood One Network, October 8, 1993 at The Palace, Los Angeles, CA



..::OBSADA::..

King Diamond - vocals
Hank Shermann - guitars
Michael Denner - guitars
Timi 'Grabber' Hansen - bass
Snowy Shaw - drums (on live tracks only, studio tracks feature Morten Nielsen)
Sharlee D'Angelo - bass (on live tracks)




https://www.youtube.com/watch?v=VrK-wQxuTXQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mastering wykonany przez Patricka W. Engela w TEMPLE OF DISHARMONY w lipcu 2024 r. Materiał źródłowy dostarczony przez samych artystów.

Ten koncert nie został nagrany w sposób profesjonalny.
SORTILEGE nigdy nie wydało prawdziwego albumu koncertowego, ale te rzadkie nagrania oddają energię typowego koncertu z lat 80., więc mają bardzo wysoką wartość historyczną.

Jeśli oczekujesz wysokiej jakości nagrania, to nie jest dla Ciebie!!!

Jeśli jesteś maniakiem SORTILEGE i chcesz posłuchać fantastycznego koncertu, musisz go mieć.
To duch starych nagrań bootlegowych, które wszyscy kochamy.



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. La montagne qui saigne 05:36
2. Amazone 03:28
3. Gladiateur 04:04
4. Messager 04:06
5. Délire d'un fou 05:37
6. La hargne des tordus 05:00
7. Nuit des limbes 03:16
8. Progéniture + Guitar Solo 06:19
9. Chasse le dragon + Drum Solo 07:13

CD 2:
1. Le cyclope de l'étang 04:08
2. Quand un aveugle rêve 07:26
3. Le dernier des travaux d'Hercule 03:37
4. Métamorphose 07:50
5. Majesté 05:14
6. Marchand d'hommes 07:26
7. Mourir pour une princesse 05:24
8. Sortilège 05:01





SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mastering wykonany przez Patricka W. Engela w TEMPLE OF DISHARMONY w lipcu 2024 r. Materiał źródłowy dostarczony przez samych artystów.

Ten koncert nie został nagrany w sposób profesjonalny.
SORTILEGE nigdy nie wydało prawdziwego albumu koncertowego, ale te rzadkie nagrania oddają energię typowego koncertu z lat 80., więc mają bardzo wysoką wartość historyczną.

Jeśli oczekujesz wysokiej jakości nagrania, to nie jest dla Ciebie!!!

Jeśli jesteś maniakiem SORTILEGE i chcesz posłuchać fantastycznego koncertu, musisz go mieć.
To duch starych nagrań bootlegowych, które wszyscy kochamy.



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. La montagne qui saigne 05:36
2. Amazone 03:28
3. Gladiateur 04:04
4. Messager 04:06
5. Délire d'un fou 05:37
6. La hargne des tordus 05:00
7. Nuit des limbes 03:16
8. Progéniture + Guitar Solo 06:19
9. Chasse le dragon + Drum Solo 07:13

CD 2:
1. Le cyclope de l'étang 04:08
2. Quand un aveugle rêve 07:26
3. Le dernier des travaux d'Hercule 03:37
4. Métamorphose 07:50
5. Majesté 05:14
6. Marchand d'hommes 07:26
7. Mourir pour une princesse 05:24
8. Sortilège 05:01





SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

Artist: Accept
Album: Metal Heart
Year: 1985
Genre: Heavy Metal
Format: Flac


01. Accept - Metal Heart (05:24)
02. Accept - Midnight Mover (03:06)
03. Accept - Up To The Limit (03:47)
04. Accept - Wrong Is Right (03:09)
05. Accept - Screaming For A Love-Bite (04:05)
06. Accept - Too High To Get It Right (03:47)
07. Accept - Dogs On Leads (04:24)
08. Accept - Teach Us To Survive (03:33)
09. Accept - Living For Tonite (03:34)
10. Accept - Bound To Fail (05:06)
11. Accept - Love Child (Live) (Bonus track) (04:49)
12. Accept - Living For Tonite (Live) (Bonus track) (03:50)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



ABSOLUTNA PETARDA!!!


..::OPIS::..

What’s the nerdiest influence on a metal band you’ve ever heard of? I always thought that Slough Feg had got the winner there, what with their album based on the classic pen and paper RPG, “Traveller”. Achelous have ripped the throne from their trad-metal hands with this album, based on the Icewind Dale trilogy by R.A.Salvatore, a (fantastic) set of fantasy novels based on the pen and paper RPG Dungeons and Dragons.

Achelous are a Greek band, having released one previous album and a couple of Eps before. I have to say, upon listening to record opener “Northern Winds” (which is not actually a song about waking up the morning after a curry in Bradford), I was really pleased and surprised with what I had heard. I was expecting some more like the power metal that tends to be en vogue when fantasy metal is produced, but actually what I heard was much more like the slightly doomy traditional metal like that heard from classic act Doomsword.

Chris Kappas (vocals) has a fine clean singing voice, which has plenty of power and clean diction. While he may sound a little more Blaze Bailey than Bruce Dickinson, there’s a fair amount of range in his voice. Second song on the album, “Flames of War” has an infectious gallop to it, with some nifty axe duelling, while the powerful production and aggressive approach of the band perhaps make this a little closer to the more muscular moments of Iced Earth than to many power metal bands. “Savage King” is a jaunty stomper, with some effective chugging moments.

For me though, highlight of the album is the almost absurdly enjoyable sonic adventure that is “Halfling’s Gem”. Is it cheesy? Yeah, it is. Is it great? Yeah, it is. You must make a saving throw against Axe, Bass and Drum on D20 or else this track is going to bury itself deep into your skull. I can imagine this being played with lots of dry ice and one-foot-on-the-monitor gurning bass work.

In terms of criticisms, I don’t have that many. I’d like the synth to be a little lower in the mix from time to time but overall the production is mostly spot on. At just eight tracks long, it doesn’t outweigh its welcome either. The final track “Outcast” is the longest, weighing over 7 minutes in length, but even then it feels epic rather than merely long. If you fancy a tasty melding of orcs, elves, halflings and pure nerd metal, then this is one for your collection.

Chris Davison



..::TRACK-LIST::..

1. Northern Winds 06:06
2. Flames Of War 04:07
3. Savage King 04:52
4. Mithril Hall 04:19
5. The Crystal Shard 05:18
6. Halfling's Gem 04:12
7. Face The Storm 04:17
8. Outcast 07:32



..::OBSADA::..

Chris Kappas - Vocals
George Mavrommatis - Guitars
Vicky Demertzi - Guitars, Piano
Chris Achelous - Bass
Giannis Roussis - Drums

Guest vocals by Christina Petrogianni
Guest bass by Johnny Litinakis
Guest guitars by Haris Dinos



https://www.youtube.com/watch?v=RXQeOwRhSXk


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



ABSOLUTNA PETARDA!!!


..::OPIS::..

What’s the nerdiest influence on a metal band you’ve ever heard of? I always thought that Slough Feg had got the winner there, what with their album based on the classic pen and paper RPG, “Traveller”. Achelous have ripped the throne from their trad-metal hands with this album, based on the Icewind Dale trilogy by R.A.Salvatore, a (fantastic) set of fantasy novels based on the pen and paper RPG Dungeons and Dragons.

Achelous are a Greek band, having released one previous album and a couple of Eps before. I have to say, upon listening to record opener “Northern Winds” (which is not actually a song about waking up the morning after a curry in Bradford), I was really pleased and surprised with what I had heard. I was expecting some more like the power metal that tends to be en vogue when fantasy metal is produced, but actually what I heard was much more like the slightly doomy traditional metal like that heard from classic act Doomsword.

Chris Kappas (vocals) has a fine clean singing voice, which has plenty of power and clean diction. While he may sound a little more Blaze Bailey than Bruce Dickinson, there’s a fair amount of range in his voice. Second song on the album, “Flames of War” has an infectious gallop to it, with some nifty axe duelling, while the powerful production and aggressive approach of the band perhaps make this a little closer to the more muscular moments of Iced Earth than to many power metal bands. “Savage King” is a jaunty stomper, with some effective chugging moments.

For me though, highlight of the album is the almost absurdly enjoyable sonic adventure that is “Halfling’s Gem”. Is it cheesy? Yeah, it is. Is it great? Yeah, it is. You must make a saving throw against Axe, Bass and Drum on D20 or else this track is going to bury itself deep into your skull. I can imagine this being played with lots of dry ice and one-foot-on-the-monitor gurning bass work.

In terms of criticisms, I don’t have that many. I’d like the synth to be a little lower in the mix from time to time but overall the production is mostly spot on. At just eight tracks long, it doesn’t outweigh its welcome either. The final track “Outcast” is the longest, weighing over 7 minutes in length, but even then it feels epic rather than merely long. If you fancy a tasty melding of orcs, elves, halflings and pure nerd metal, then this is one for your collection.

Chris Davison



..::TRACK-LIST::..

1. Northern Winds 06:06
2. Flames Of War 04:07
3. Savage King 04:52
4. Mithril Hall 04:19
5. The Crystal Shard 05:18
6. Halfling's Gem 04:12
7. Face The Storm 04:17
8. Outcast 07:32



..::OBSADA::..

Chris Kappas - Vocals
George Mavrommatis - Guitars
Vicky Demertzi - Guitars, Piano
Chris Achelous - Bass
Giannis Roussis - Drums

Guest vocals by Christina Petrogianni
Guest bass by Johnny Litinakis
Guest guitars by Haris Dinos



https://www.youtube.com/watch?v=RXQeOwRhSXk


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Krótka, szybka i wściekła dawka tradycyjnego heavy metalu, która trzyma w napięciu od początku do końca.



The Swedes have never been strangers to heavy metal. And even though many of their heavy metal releases from the eighties ended up buried in obscurity, anybody who has taken any time at all to plough through a cursory sampling of albums from that scene will tell you how exceptional it truly was. Pound-for-pound, Sweden could arguably be the most consistent exporter of quality heavy metal in the world. So it should come as no surprise to see that Lethal Steel is continuing the tradition with their latest release, a feisty four-track EP that encapsulates what so many of us love about Swedish heavy metal.

Running from the Dawn is a natural follow up from their last release. At its most basic level, it's just a continuation the paths opened up in Legion of the Night, albeit with a bit more speed and some interesting change-ups along the way. Taken as a whole, this EP plays like a miniature tribute to Iron Maiden. The first track opens up with a slow acoustic intro that ultimately breaks out into the fast galloping riffs that characterise the remainder of the album. The bass playing is inventive and flashy, and the guitar solos are melodic and captivating. But that isn't all. "Weekday Refugee" builds suspense throughout the song only to deliver a couple absolutely splendid tempo changes that are strongly reminiscent of Iron Maiden's Seventh Son. And though the vocalist doesn't really sound much like the epic Dickinson, his delivery is still charged with all the oomph and grandiose vibrato you need.

I've never been a rabid collector of EPs as I generally prefer the listening time of a full-length album, but I'll always take an EP with no filler over a half-baked LP. And Lethal Steel have delivered exactly that with this release: four well-balanced songs with a few obvious hat-tips to one of the greatest heavy metal bands of all time. It may not be the best EP you've ever heard, but it's good enough to warrant a listen from any true heavy metal fan.

raoulduke25



..::TRACK-LIST::..

1. Weekday Refugee 4:50
2. Stay Away 5:38
3. Ge Allt 3:07
4. City Of Sin 4:48



..::OBSADA::..

Lead Guitar - Isak Koskinen Rosemarin
Lead Vocals - Viktor Gustafsson
Rhythm Guitar - Valentin Papp
Bass - Totte Thyrhaug
Drums - Leo Ekström




https://www.youtube.com/watch?v=9XQiqlmr_Ps



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Krótka, szybka i wściekła dawka tradycyjnego heavy metalu, która trzyma w napięciu od początku do końca.



The Swedes have never been strangers to heavy metal. And even though many of their heavy metal releases from the eighties ended up buried in obscurity, anybody who has taken any time at all to plough through a cursory sampling of albums from that scene will tell you how exceptional it truly was. Pound-for-pound, Sweden could arguably be the most consistent exporter of quality heavy metal in the world. So it should come as no surprise to see that Lethal Steel is continuing the tradition with their latest release, a feisty four-track EP that encapsulates what so many of us love about Swedish heavy metal.

Running from the Dawn is a natural follow up from their last release. At its most basic level, it's just a continuation the paths opened up in Legion of the Night, albeit with a bit more speed and some interesting change-ups along the way. Taken as a whole, this EP plays like a miniature tribute to Iron Maiden. The first track opens up with a slow acoustic intro that ultimately breaks out into the fast galloping riffs that characterise the remainder of the album. The bass playing is inventive and flashy, and the guitar solos are melodic and captivating. But that isn't all. "Weekday Refugee" builds suspense throughout the song only to deliver a couple absolutely splendid tempo changes that are strongly reminiscent of Iron Maiden's Seventh Son. And though the vocalist doesn't really sound much like the epic Dickinson, his delivery is still charged with all the oomph and grandiose vibrato you need.

I've never been a rabid collector of EPs as I generally prefer the listening time of a full-length album, but I'll always take an EP with no filler over a half-baked LP. And Lethal Steel have delivered exactly that with this release: four well-balanced songs with a few obvious hat-tips to one of the greatest heavy metal bands of all time. It may not be the best EP you've ever heard, but it's good enough to warrant a listen from any true heavy metal fan.

raoulduke25



..::TRACK-LIST::..

1. Weekday Refugee 4:50
2. Stay Away 5:38
3. Ge Allt 3:07
4. City Of Sin 4:48



..::OBSADA::..

Lead Guitar - Isak Koskinen Rosemarin
Lead Vocals - Viktor Gustafsson
Rhythm Guitar - Valentin Papp
Bass - Totte Thyrhaug
Drums - Leo Ekström




https://www.youtube.com/watch?v=9XQiqlmr_Ps



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Militia was insanity locked away in a cage. They were pretty hard to classify, it was just over the top crazy fast metal. With Assalant here we have a more structured 'cleaner' band that's probably safe to call straight up power/thrash, though they're certainly not fancy and don't really have an 'epic' influence here or anything (Deadly Blessing as an example). Well if you want you could probably ditch the power tag and say they're just really melodic. Mike Soliz on vocals whom kicked ass on Militia (though I wonder how his lungs didn't explode from the nonstop shrieking), gives off an incredible and more varied performance here, quite possibly his finest. Certainly better than his clean melodic approach with the next obscure band he'd join, Oblivion Knight. Here he's pretty aggressive with some well timed screams and shrieks, at times he sounds comparable to James Rivera (though both sound different with the shrieks). That's an excellent comparison to bring up because I believe this material here reminds me quite a bit of Helstar's thrashier effort, Nosferatu. The rhythms and guitar work here are definitely not quite as "odd" as Helstar's always been known for, but there's definitely a ton of variety here, multiple solo's on each track, music seems to keep progressing and is for the most part rather unpredictable.

All in all this is truly another lost gem. If you somehow know about Militia and enjoyed their stuff, definitely check this demo out if possible. Obviously the production here is very limited being a demo and all, but the mix is really good, you just gotta blast that volume. If you enjoy stuff like Helstar's Nosferatu, Liege Lord's Master Control, Attacker's The Second Coming, Deadly Blessing's Ascend from the Cauldron, Tyrant Reign's EP, and so forth - you're really going to enjoy this.

Xeogred



Sensationeller Texas Thrash!

In den letzten Jahren erscheinen wöchentlich Demos aus den 80ern, die angeblich damals Kult waren. Während man als Freund dieser Klänge oft froh ist, endlich eine klangtechnisch vernünftige Version der längst ausgenudelten Magnetbänder in Händen halten zu dürfen, muss man doch gerade in letzter Zeit immer wieder schmunzeln, was denn angeblich alles Kult gewesen sein soll. Völlig außer Zweifel steht dieses Attribut bei der hier vorliegenden Veröffentlichung aus dem Hause FHM Records, die uns erst kürzlich mit feinem Stoff aus dem Hause SIREN erfreuen konnten. Die Rede ist von einem der "wichtigsten" Demos aus dem Segment "Texas Thrash". Eingeweihte schnalzen hier bereits mit der Zunge, denn in diesem Staat wurde damals der heißeste Scheiß gebrutzelt, wenn es um technisch anspruchsvollen Thrash ging. Ich sage nur WATCH TOWER. Aber diese Band ist ja nur die Spitze dieses Eisberges, denn mit S.A. SLAYER, HELSTAR, PREMONITION, ACRIDITY, OBLVION KNIGHT, ELDRITCH RITE, JUGGERNAUT oder SYRUS kamen und kommen noch etliche Bands aus dieser Region, die fantastisches Material veröffentlichen konnten. Ein ganz heißes Eisen hörte damals auf den Namen ASSALANT und hat tatsächlich nur ein 3-Song-Demo veröffentlicht. Dieses allerdings in zwei verschiedenen Versionen.

Wieso denn das? Nun, die ganz einfach Antwort lautet: Man hatte lange Zeit keinen festen Sänger. So bot sich Hans-Master-In-Allen-Gassen Jason von WATCHTOWER an, für sie die drei Songs ihres Demos einzusingen. Allerdings stand von Beginn an fest, dass er kein festes Mitglied der Band werden würde. Glücklicherweise schleppte er zu den Aufnahmen seinen Kumpel Mike Soliz mit, der kurz zuvor seinen Sängerposten bei MILITIA hingeschmissen hatte. Er wollte eventuell ein paar backing vocals beisteuern. Das Ergebnis dieser Kollaboration war, dass Mike die Songs so gut gefielen, dass er danach bei ASSALANT einstieg und man einfach die Songs mit seinem Gesang noch einmal neu aufnahm.

Da das Tape mit Jasons' Gesang nur sehr spärlich in Umlauf geriet, ist es eine doppelte Freude auf diesem Silberling beide Versionen genießen zu dürfen. Vor allem, weil sich die Songs durch die sehr unterschiedlichen Klangfarben der beiden Sänger deutlich voneinander unterscheiden.

Sicher, ungeübte Ohren hören hier zwei Vokalakrobaten, die in relativ hohen Höhen herumschrillen, aber der erprobte Schrillings-Liebhaber erkennt die Unterschiede. Das Organ von Jason ist insgesamt deutlich kratziger, während Mike insgesamt schriller klingt. Als alter WATCHTOWER-Fanatic stehe ich minimal mehr auf das etwas chaotischer klingende Tape mit Jason, aber auch die Version mit Mister Soliz ist absolute Spitzenklasse.

Musikalisch bietet man natürlich genau den Stoff, den man hier erwarten darf. Abgehackte, verschachtelte Rhythmen, prominente Bass-Attacken und Gitarren-Kapriolen. Um mal eine bekanntere Band als Parallele zu nennen: Frühe HELSTAR zu "Remnants Of War"-Zeiten bieten eine etwas zugänglichere Variante dieser Spielart. Das ist natürlich kein Material, zu welchem man sofort Zugang findet, aber wenn man auf solche Musik steht und auf einen harschen, leicht höhenlastigen Klang steht, ist man hier an der richtigen Adresse. Hat man das Material erst einmal in einer anständigen Dosierung inhaliert, wird man irgendwann völlig begeistert sein. Das ist Stoff mit Langzeitwirkung!

Pflicht!



..::TRACK-LIST::..

Included two demos (same songs but two different singer).

1. Dragon Of Peace
2. The Damage Is Done
3. Insane Illusion

4. Dragon Of Peace
5. The Damage Is Done
6. Insane Illusion



..::OBSADA::..

Lead Vocals - Michael Soliz (tracks: 1 to 3), Jason McMaster (tracks: 4 to 6)
Guitar - J. B. Slimp, Louie Beltran
Bass - Darren Keeling
Drums - Mike Botello




https://www.youtube.com/watch?v=Y9xpxq8gdQ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Militia was insanity locked away in a cage. They were pretty hard to classify, it was just over the top crazy fast metal. With Assalant here we have a more structured 'cleaner' band that's probably safe to call straight up power/thrash, though they're certainly not fancy and don't really have an 'epic' influence here or anything (Deadly Blessing as an example). Well if you want you could probably ditch the power tag and say they're just really melodic. Mike Soliz on vocals whom kicked ass on Militia (though I wonder how his lungs didn't explode from the nonstop shrieking), gives off an incredible and more varied performance here, quite possibly his finest. Certainly better than his clean melodic approach with the next obscure band he'd join, Oblivion Knight. Here he's pretty aggressive with some well timed screams and shrieks, at times he sounds comparable to James Rivera (though both sound different with the shrieks). That's an excellent comparison to bring up because I believe this material here reminds me quite a bit of Helstar's thrashier effort, Nosferatu. The rhythms and guitar work here are definitely not quite as "odd" as Helstar's always been known for, but there's definitely a ton of variety here, multiple solo's on each track, music seems to keep progressing and is for the most part rather unpredictable.

All in all this is truly another lost gem. If you somehow know about Militia and enjoyed their stuff, definitely check this demo out if possible. Obviously the production here is very limited being a demo and all, but the mix is really good, you just gotta blast that volume. If you enjoy stuff like Helstar's Nosferatu, Liege Lord's Master Control, Attacker's The Second Coming, Deadly Blessing's Ascend from the Cauldron, Tyrant Reign's EP, and so forth - you're really going to enjoy this.

Xeogred



Sensationeller Texas Thrash!

In den letzten Jahren erscheinen wöchentlich Demos aus den 80ern, die angeblich damals Kult waren. Während man als Freund dieser Klänge oft froh ist, endlich eine klangtechnisch vernünftige Version der längst ausgenudelten Magnetbänder in Händen halten zu dürfen, muss man doch gerade in letzter Zeit immer wieder schmunzeln, was denn angeblich alles Kult gewesen sein soll. Völlig außer Zweifel steht dieses Attribut bei der hier vorliegenden Veröffentlichung aus dem Hause FHM Records, die uns erst kürzlich mit feinem Stoff aus dem Hause SIREN erfreuen konnten. Die Rede ist von einem der "wichtigsten" Demos aus dem Segment "Texas Thrash". Eingeweihte schnalzen hier bereits mit der Zunge, denn in diesem Staat wurde damals der heißeste Scheiß gebrutzelt, wenn es um technisch anspruchsvollen Thrash ging. Ich sage nur WATCH TOWER. Aber diese Band ist ja nur die Spitze dieses Eisberges, denn mit S.A. SLAYER, HELSTAR, PREMONITION, ACRIDITY, OBLVION KNIGHT, ELDRITCH RITE, JUGGERNAUT oder SYRUS kamen und kommen noch etliche Bands aus dieser Region, die fantastisches Material veröffentlichen konnten. Ein ganz heißes Eisen hörte damals auf den Namen ASSALANT und hat tatsächlich nur ein 3-Song-Demo veröffentlicht. Dieses allerdings in zwei verschiedenen Versionen.

Wieso denn das? Nun, die ganz einfach Antwort lautet: Man hatte lange Zeit keinen festen Sänger. So bot sich Hans-Master-In-Allen-Gassen Jason von WATCHTOWER an, für sie die drei Songs ihres Demos einzusingen. Allerdings stand von Beginn an fest, dass er kein festes Mitglied der Band werden würde. Glücklicherweise schleppte er zu den Aufnahmen seinen Kumpel Mike Soliz mit, der kurz zuvor seinen Sängerposten bei MILITIA hingeschmissen hatte. Er wollte eventuell ein paar backing vocals beisteuern. Das Ergebnis dieser Kollaboration war, dass Mike die Songs so gut gefielen, dass er danach bei ASSALANT einstieg und man einfach die Songs mit seinem Gesang noch einmal neu aufnahm.

Da das Tape mit Jasons' Gesang nur sehr spärlich in Umlauf geriet, ist es eine doppelte Freude auf diesem Silberling beide Versionen genießen zu dürfen. Vor allem, weil sich die Songs durch die sehr unterschiedlichen Klangfarben der beiden Sänger deutlich voneinander unterscheiden.

Sicher, ungeübte Ohren hören hier zwei Vokalakrobaten, die in relativ hohen Höhen herumschrillen, aber der erprobte Schrillings-Liebhaber erkennt die Unterschiede. Das Organ von Jason ist insgesamt deutlich kratziger, während Mike insgesamt schriller klingt. Als alter WATCHTOWER-Fanatic stehe ich minimal mehr auf das etwas chaotischer klingende Tape mit Jason, aber auch die Version mit Mister Soliz ist absolute Spitzenklasse.

Musikalisch bietet man natürlich genau den Stoff, den man hier erwarten darf. Abgehackte, verschachtelte Rhythmen, prominente Bass-Attacken und Gitarren-Kapriolen. Um mal eine bekanntere Band als Parallele zu nennen: Frühe HELSTAR zu "Remnants Of War"-Zeiten bieten eine etwas zugänglichere Variante dieser Spielart. Das ist natürlich kein Material, zu welchem man sofort Zugang findet, aber wenn man auf solche Musik steht und auf einen harschen, leicht höhenlastigen Klang steht, ist man hier an der richtigen Adresse. Hat man das Material erst einmal in einer anständigen Dosierung inhaliert, wird man irgendwann völlig begeistert sein. Das ist Stoff mit Langzeitwirkung!

Pflicht!



..::TRACK-LIST::..

Included two demos (same songs but two different singer).

1. Dragon Of Peace
2. The Damage Is Done
3. Insane Illusion

4. Dragon Of Peace
5. The Damage Is Done
6. Insane Illusion



..::OBSADA::..

Lead Vocals - Michael Soliz (tracks: 1 to 3), Jason McMaster (tracks: 4 to 6)
Guitar - J. B. Slimp, Louie Beltran
Bass - Darren Keeling
Drums - Mike Botello




https://www.youtube.com/watch?v=Y9xpxq8gdQ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Cudowne lata...


With debut albums you can never be too certain about what to expect. Some bands are at their best while starting out and go downhill from there. Others still need some time to refine their craft and at last, some are still searching for their sound and just ape their musical heroes instead. In Satan’s case, we’re talking about a band that created magic with their debut and while Court in the Act required some time to warm up to, I nowadays love every aspect of it.

While plenty of NWOBHM albums resemble a certain period in metal history with often specific musical elements that come with it, there’s something extremely futuristic about Court in the Act. With guitars often pushed to their limits, you can almost hear the early incantation of Metallica through a variety of near-thrashing songs, but there’s even more to behold. I can’t be the only one who’s convinced that ‘Into the Fire’ sounds like the prototype of Artillery’s ‘Khomaniac’ with those exotic, yet forceful guitar textures. On a related note, the instrumental speed metal assault of ‘The Ritual’ gets awfully close to the earlier instrumental powerhouse of Blind Guardian’s ‘Beyond the Ice’; you can bet that André Olbrich paid attention to this stuff while writing the aforementioned tune.

But regardless of the associations that one could make with Court in the Act, we’re speaking of an album that obviously stands on its own. Still, like I had mentioned, it took me some time to get used to and it shouldn’t be a surprise why. Just like plenty of NWOBHM vocalists, Brian Ross sounds bit out there; he doesn't attempt to sing melodic vocal lines and regardless of an occasional high note, he sticks to his mid-register for most of the time. Perhaps it's best to think of him as a stoic who accidentally ended up as Satan's singer and yet, I couldn't imagine the band without him.

Otherwise, Court in the Act should be easy to digest. The rhythm guitars sound extremely tight; launching riffs of different tempos and moods after another as if they were coded instead of regularly written, while leads find the ideal balance between soulful shredding and clever melodic phrasing. ‘Blades of Steel’ conjures a bunch of musical ideas and thematically ranges from proto-thrashing noise that cuts through the sung sections and an unexpected break of serene beauty with a smooth guitar solo in between. ‘The Ritual’ shows what the guitarists are capable of when Brian Ross isn’t around and while I'm in general not too enthusiastic about instrumental songs, this one's absolutely fantastic. Not only do the riffs build momentum here, the leads also sing an adventurous story that you surely won't forget. If you’re one of those guitar nerds that loves guitar solos more than their own mother, then you won’t be disappointed; but even ordinary folks like you and me will be carried away by this musical journey.

Obviously this doesn't just count for 'The Ritual'. With plenty of variation between these tunes, clever arrangements and riffs that scream metal as much as Brian Ross occasionally does, Court in the Act is one of those albums that features the most optimal pacing that I could think of. Kicking off with 'Trial by Fire' is a great idea and what's a better way to start the track with those guitars that come crashing down with fury? With a multitude of high flying riffs following up with another, you couldn't ask for a better opener and while most bands would end up sounding pretentious once they’d write something with a foreign twist, Satan's approach feels fresh and exciting. While a band like Blind Guardian (them again; probably no coincidence) would cover this track many years later with a more dominant vocal approach, I’m convinced that Brian Ross’ collected vocal approach makes a great contrast with these tense and busy guitars. Moving on, ‘Break Free’ is easily the most threatening offering that represents the album's intense peak. Like a rollercoaster of marvelous riffs thrashing in the wild with no signs of commercial barriers in sight, it’s hard to think of something this intense, fast and furious for 1983. It's extremely remarkable, absolutely and yet even when Court in the Act refrains from blowing the roofs off, the results remain superb. ‘Alone in the Dock’ is an atmospheric closer of evocative beauty that has it all. From the main riff sequence that keeps resurrecting, to the haunting and foggy verses, to the sinister chorus, it’s a wonderful track that works as an excellent album closer.

If you haven’t noticed already, Court in the Act is a personal favorite of mine. Coincidentally enough, it’s a favorite of many other people, too, so it can’t be just me who has a thing for it. I love this album and so do plenty of others; you will too, soon enough.

colin040


This is one of the very few albums that will receive a 100% score review from me. Back in 1983, most of the albums coming from Britain were either great or excellent, Ebony records released “Chained and desperate“, “Loose and lethal”, and “See you in hell” by such artists as Chateaux, Savage and Grim reaper respectively, and Neat did the same with great offerings from Raven, Jaguar and most notably, Satan.

After Blitzkrieg’s break up, singers were swapped between the newly formed Avenger and Satan, resulting in the arrival of Brian Ross as lead vocalist for the recording of what would become my favourite record of 80’s metal, “Court in the act”.

The association between Ross and Satan would be very short lived but gave us a flawless gem of an album that is perfect from start to finish. After an atmospheric intro that sets up the mood in eerie fashion, we are hit full frontal by what would be the trademark of “Court in the act”, fast paced, powerful, but incredibly melodic songs such as “Trial by fire”, a song about nuclear warfare, a topic often used by bands in those days as we were still with both feet firmly planted in the cold war between the Soviets and the Americans.
The twin guitar attack is reminiscent of Iron maiden of course but it is faster and somewhat heavier than that of Harry’s boys.

The production is rather raw and unpolished like all Neat releases, but in this case, this is what gives “Court in the act” it’s charm, and a cleaner production would have certainly taken away a lot of the energy and magic of this record. It’s underground feel is what attracts me the most towards listening and listening again to this album as much now as I was doing more than twenty years ago.

What stands out the most from that first song is the voice of their lead singer Brian Ross, mid range yet powerful and rather soothing in the tone, that guy has the most beautiful voice in metal, never strained, the guy respects his range and stays inside it giving us the most beautiful vocal melodies with maybe the ones from old Fates warning albums.

We are then treated to two very energetic songs, “Blades of steel”, a song about Vikings conquering the lands and “No turning back”, your usual song about sticking to your guns and believing in yourself, again with great vocal melodies, and very well written lyrics. “Blades of steel” has great beat changes and “No turning back” features an insane guitar solo that is probably the best on the album even though the soloing is awesome throughout the record.

Side one closes with the song about the mistreating of the american Indians in “Broken treaties” starting slowly with an Indian dance beat followed by the guitar melody, another intense song that is the most progressive with the last song on the album “Alone in the docks”.

Side two starts off the same way that side one started, with a fast paced stormer called “Break free” where the drumming and bass work are particularly prevalent as it is in the instrumental “The ritual”, a crazy wordless adventure that takes you through different moods, speeds and where your attention is not divided between the incredible musicianship of guitarists Steve Ramsey and Russ Tippins, bass man Graeme English and drummer Sean Taylor and the magical voice from Ross which we now have a break from in that song.

“Hunt you down” doesn’t leave out the energy and has a very original almost weird riff in the chorus.

After all is said and done none more than myself can recommend this perfect piece of metal art to the unsuspecting treasure hunter, unfortunately this record is hard to find and I was lucky enough to have it in vinyl but it cost me a bundle to have on cd.

Satan would later change it’s name to Blind fury because they didn’t want to be associated with the growing number of satanic bands coming mostly from the newly emerging thrash metal movement, they released an excellent album titled “Out of reach” featuring the same flawless musicianship and strong numbers but without the great Brian Ross and with a cleaner production than on “Court in the act” the magic seemed to have disappeared though “Out of reach” is still recommended.

Hail to that great year 1983 that gave us “Kill ‘em all”, “Show no mercy”, “All for one”, “Melissa”, “Sirens” and countless marvellous albums but most notably “Court in the act” by the great Satan.

metalpesant



..::TRACK-LIST::..

1. Into the Fire 01:46
2. Trial by Fire 04:18
3. Blades of Steel 05:16
4. No Turning Back 04:01
5. Broken Treaties 04:43
6. Hunt You Down 03:30
7. The Ritual 04:40
8. Dark Side of Innocence 00:56
9. Alone in the Dock 06:27
10. Break Free 05:24



..::OBSADA::..

Guitar - Russ Tippins, Steve Ramsey
Lead Vocals - Brian Ross
Bass, Classical Guitar - Graeme English
Drums - Sean Taylor




https://www.youtube.com/watch?v=MBBVzujDxzQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Cudowne lata...


With debut albums you can never be too certain about what to expect. Some bands are at their best while starting out and go downhill from there. Others still need some time to refine their craft and at last, some are still searching for their sound and just ape their musical heroes instead. In Satan’s case, we’re talking about a band that created magic with their debut and while Court in the Act required some time to warm up to, I nowadays love every aspect of it.

While plenty of NWOBHM albums resemble a certain period in metal history with often specific musical elements that come with it, there’s something extremely futuristic about Court in the Act. With guitars often pushed to their limits, you can almost hear the early incantation of Metallica through a variety of near-thrashing songs, but there’s even more to behold. I can’t be the only one who’s convinced that ‘Into the Fire’ sounds like the prototype of Artillery’s ‘Khomaniac’ with those exotic, yet forceful guitar textures. On a related note, the instrumental speed metal assault of ‘The Ritual’ gets awfully close to the earlier instrumental powerhouse of Blind Guardian’s ‘Beyond the Ice’; you can bet that André Olbrich paid attention to this stuff while writing the aforementioned tune.

But regardless of the associations that one could make with Court in the Act, we’re speaking of an album that obviously stands on its own. Still, like I had mentioned, it took me some time to get used to and it shouldn’t be a surprise why. Just like plenty of NWOBHM vocalists, Brian Ross sounds bit out there; he doesn't attempt to sing melodic vocal lines and regardless of an occasional high note, he sticks to his mid-register for most of the time. Perhaps it's best to think of him as a stoic who accidentally ended up as Satan's singer and yet, I couldn't imagine the band without him.

Otherwise, Court in the Act should be easy to digest. The rhythm guitars sound extremely tight; launching riffs of different tempos and moods after another as if they were coded instead of regularly written, while leads find the ideal balance between soulful shredding and clever melodic phrasing. ‘Blades of Steel’ conjures a bunch of musical ideas and thematically ranges from proto-thrashing noise that cuts through the sung sections and an unexpected break of serene beauty with a smooth guitar solo in between. ‘The Ritual’ shows what the guitarists are capable of when Brian Ross isn’t around and while I'm in general not too enthusiastic about instrumental songs, this one's absolutely fantastic. Not only do the riffs build momentum here, the leads also sing an adventurous story that you surely won't forget. If you’re one of those guitar nerds that loves guitar solos more than their own mother, then you won’t be disappointed; but even ordinary folks like you and me will be carried away by this musical journey.

Obviously this doesn't just count for 'The Ritual'. With plenty of variation between these tunes, clever arrangements and riffs that scream metal as much as Brian Ross occasionally does, Court in the Act is one of those albums that features the most optimal pacing that I could think of. Kicking off with 'Trial by Fire' is a great idea and what's a better way to start the track with those guitars that come crashing down with fury? With a multitude of high flying riffs following up with another, you couldn't ask for a better opener and while most bands would end up sounding pretentious once they’d write something with a foreign twist, Satan's approach feels fresh and exciting. While a band like Blind Guardian (them again; probably no coincidence) would cover this track many years later with a more dominant vocal approach, I’m convinced that Brian Ross’ collected vocal approach makes a great contrast with these tense and busy guitars. Moving on, ‘Break Free’ is easily the most threatening offering that represents the album's intense peak. Like a rollercoaster of marvelous riffs thrashing in the wild with no signs of commercial barriers in sight, it’s hard to think of something this intense, fast and furious for 1983. It's extremely remarkable, absolutely and yet even when Court in the Act refrains from blowing the roofs off, the results remain superb. ‘Alone in the Dock’ is an atmospheric closer of evocative beauty that has it all. From the main riff sequence that keeps resurrecting, to the haunting and foggy verses, to the sinister chorus, it’s a wonderful track that works as an excellent album closer.

If you haven’t noticed already, Court in the Act is a personal favorite of mine. Coincidentally enough, it’s a favorite of many other people, too, so it can’t be just me who has a thing for it. I love this album and so do plenty of others; you will too, soon enough.

colin040


This is one of the very few albums that will receive a 100% score review from me. Back in 1983, most of the albums coming from Britain were either great or excellent, Ebony records released “Chained and desperate“, “Loose and lethal”, and “See you in hell” by such artists as Chateaux, Savage and Grim reaper respectively, and Neat did the same with great offerings from Raven, Jaguar and most notably, Satan.

After Blitzkrieg’s break up, singers were swapped between the newly formed Avenger and Satan, resulting in the arrival of Brian Ross as lead vocalist for the recording of what would become my favourite record of 80’s metal, “Court in the act”.

The association between Ross and Satan would be very short lived but gave us a flawless gem of an album that is perfect from start to finish. After an atmospheric intro that sets up the mood in eerie fashion, we are hit full frontal by what would be the trademark of “Court in the act”, fast paced, powerful, but incredibly melodic songs such as “Trial by fire”, a song about nuclear warfare, a topic often used by bands in those days as we were still with both feet firmly planted in the cold war between the Soviets and the Americans.
The twin guitar attack is reminiscent of Iron maiden of course but it is faster and somewhat heavier than that of Harry’s boys.

The production is rather raw and unpolished like all Neat releases, but in this case, this is what gives “Court in the act” it’s charm, and a cleaner production would have certainly taken away a lot of the energy and magic of this record. It’s underground feel is what attracts me the most towards listening and listening again to this album as much now as I was doing more than twenty years ago.

What stands out the most from that first song is the voice of their lead singer Brian Ross, mid range yet powerful and rather soothing in the tone, that guy has the most beautiful voice in metal, never strained, the guy respects his range and stays inside it giving us the most beautiful vocal melodies with maybe the ones from old Fates warning albums.

We are then treated to two very energetic songs, “Blades of steel”, a song about Vikings conquering the lands and “No turning back”, your usual song about sticking to your guns and believing in yourself, again with great vocal melodies, and very well written lyrics. “Blades of steel” has great beat changes and “No turning back” features an insane guitar solo that is probably the best on the album even though the soloing is awesome throughout the record.

Side one closes with the song about the mistreating of the american Indians in “Broken treaties” starting slowly with an Indian dance beat followed by the guitar melody, another intense song that is the most progressive with the last song on the album “Alone in the docks”.

Side two starts off the same way that side one started, with a fast paced stormer called “Break free” where the drumming and bass work are particularly prevalent as it is in the instrumental “The ritual”, a crazy wordless adventure that takes you through different moods, speeds and where your attention is not divided between the incredible musicianship of guitarists Steve Ramsey and Russ Tippins, bass man Graeme English and drummer Sean Taylor and the magical voice from Ross which we now have a break from in that song.

“Hunt you down” doesn’t leave out the energy and has a very original almost weird riff in the chorus.

After all is said and done none more than myself can recommend this perfect piece of metal art to the unsuspecting treasure hunter, unfortunately this record is hard to find and I was lucky enough to have it in vinyl but it cost me a bundle to have on cd.

Satan would later change it’s name to Blind fury because they didn’t want to be associated with the growing number of satanic bands coming mostly from the newly emerging thrash metal movement, they released an excellent album titled “Out of reach” featuring the same flawless musicianship and strong numbers but without the great Brian Ross and with a cleaner production than on “Court in the act” the magic seemed to have disappeared though “Out of reach” is still recommended.

Hail to that great year 1983 that gave us “Kill ‘em all”, “Show no mercy”, “All for one”, “Melissa”, “Sirens” and countless marvellous albums but most notably “Court in the act” by the great Satan.

metalpesant



..::TRACK-LIST::..

1. Into the Fire 01:46
2. Trial by Fire 04:18
3. Blades of Steel 05:16
4. No Turning Back 04:01
5. Broken Treaties 04:43
6. Hunt You Down 03:30
7. The Ritual 04:40
8. Dark Side of Innocence 00:56
9. Alone in the Dock 06:27
10. Break Free 05:24



..::OBSADA::..

Guitar - Russ Tippins, Steve Ramsey
Lead Vocals - Brian Ross
Bass, Classical Guitar - Graeme English
Drums - Sean Taylor




https://www.youtube.com/watch?v=MBBVzujDxzQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Całkiem niedawno, przy okazji recenzji albumu Eupnea, pisałem na naszych łamach o spektakularnym powrocie formacji Pure Reason Revolution. Okazuje się jednak, że 2020 rok przyniósł jeszcze jeden równie efektowny powrót. No bo jak nazwać pierwszą po 24 latach płytę kalifornijskiej legendy Psychotic Waltz?

Przypomnę, że ten amerykański zespół powstał w 1986 roku, między 1990 a 1996 rokiem wydał cztery płyty (czyniące z nich na swój sposób jednego z klasyków progresywnego metalu) i w 1997 roku zakończył działalność. Po trzynastu latach grupa się reaktywowała i na przełomie 2011 i 2012 roku zagrała trochę koncertów. Wtedy też podjęto decyzję o nagraniu nowego albumu, na który – jak się okazało – przyszło czekać jeszcze osiem lat.

Jak widać łatwo nie było. Najważniejsze jednak, że muzycy wracają i to z dużym przytupem. Bo piąty krążek zarejestrowano pod czujnym okiem inżyniera dźwięku Ulricha Wilda, zaś miksem i masteringiem zajął się w szwedzkim studiu Fascination Street sam Jens Bogren (Fates Warning, Katatonia, Opeth, Devin Townsend). Do tego okładkę zaprojektował słynny amerykański artysta (także pochodzący z Kalifornii) Travis Smith. No i co najważniejsze, nowy materiał powstał w oryginalnym składzie: Devon Graves (Buddy Lackey), Dan Rock, Ward Evans, Norman Leggio i Brian McAlpin.

Czy na takich filarach mogło powstać coś przeciętnego? Nie. I faktycznie mamy do czynienia z iście królewskim wskrzeszeniem. Jedenaście kompozycji wpisanych w niespełna godzinę muzyki przywołuje stare dobre Psychotic Waltz, choć oczywiście to już inne, bardziej nowoczesne i przestrzenne brzmienie, inaczej też rozłożone są muzyczne akcenty. Mamy jedyny w swoim rodzaju, jakże charakterystyczny wokal (i przy okazji udane harmonie) Davona Gravesa i jego obowiązkowe partie fletu dodające całości pewnej zwiewności ale i tajemniczości. Są ciężkie progmetalowe riffy skontrastowane niekiedy z akustycznymi formami. No i jest wreszcie jakże specyficzny mrok, podszyty pewną złowieszczością i niepokojem, okraszony ponadto lekką muzyczną psychodelią. Wszystko dobrze współgra z posępną warstwą liryczną dotykającą zagłady, śmierci i zniszczenia.

To już mocno wyświechtany recenzencki frazes, ale trudno tu cokolwiek wyróżniać. Album jest niezwykle spójną całością. I tak należy go słuchać. Kompozycje utrzymane w średnich tempach, mimo ciężaru gitar, nie epatują nadmierną agresją, przynoszą oddech choćby poprzez bardzo udane i melodyjne refreny. Przykładami niech będą otwierający płytę Devils and Angels, czy następujący po nim Stranded, nie wspominając już o balladowym The Fallen.

Cóż, wyszedł Amerykanom prawdziwie progmetalowy klasyk, jedno z ich najbardziej udanych dokonań. Rzecz powinna przypaść do gustu miłośnikom równie wielkich składów z czasów kształtowania się progresywnego metalu, takich jak Fates Warning, czy Queensrÿche. Z drugiej strony równie ciepło powinni nań spojrzeć wielbiciele innego wcielenia Davona Gravesa, austriackiego Deadsoul Tribe. Bardzo dobra płyta.

Mariusz Danielak


Aż chciałoby się zacząć klasykiem spod znaku George'a Lucasa: „Dawno temu, w odległej galaktyce…”. Wszak w zamierzchłym 1997 roku o kalifornijskim zespole Psychotic Waltz słuch zaginął. Minęły przeszło dwie dekady, świat uległ drastycznym zmianom, powstało wiele znakomitych progmetalowych albumów i nagle z tego czasowego bezkresu muzycy Psychotic Waltz zdołali się wydostać. Co prawda w 2010 roku zagrali serię koncertów w Europie u boku Nevermore i Symphony X, ale ich prawdziwy powrót nastąpił właśnie teraz w 2020 roku, o czym najlepiej świadczy album zatytułowany „The God-Shaped Void”.

Formalnie rzecz biorąc to piąty duży krążek w dyskografii kapeli, będący następcą wydanego w 1996 roku albumu „Bleeding”. Od tego materiału zmienił się skład Psychotic Waltz, bo na basie grał wówczas Phil Cuttino, a na „The God-Shaped Void” na tej pozycji usłyszymy już Warda Evansa. Powrót jest więc bardziej esencjonalny, niż się wydaje, bo nowy album Psychotic Waltz został nagrany w oryginalnym, pierwszym składzie. Skoro już więc powrót kapeli do samych korzeni stał się faktem, to wypadałoby postawić odpowiedź na pytanie, które niekiedy nie potrzebuje odpowiedzi: czy warto było? Warto. Nowy album formacji z pewnością zadowoli wszystkich fanów rocka i metalu progresywnego, którzy od czasu do czasu lubią nurkować do oceanu psychodelicznych muzycznych wizji. To powrót godny dziedzictwa zespołu.

W świecie mrocznych symboli muzycy Psychotic Waltz nawołują do boskich praw natury, tych odwiecznych i niezniszczalnych, szczególnie gdy przychodzi im mierzyć się z destrukcyjnym człowiekiem. Tak oto kapela w tonie oskarżycielskim poddaje pod wątpliwość kondycję współczesnego człowieka – krytykuje fałsz i cynizm zarówno na poziomie mediów, jak również organizacji. Krytykuje człowieka odłączonego od relacji międzyludzkich, zniewolonego przez systemy (polityczne, religijne, społeczne) i obojętnego na wspomniane prawa natury, w zasadzie: na samego siebie. Przesłanie „The God-Shaped Void” jest smutne i ponure. Tytułowa pustka w kształcie Boga jest tym, co człowiek zrobił sam ze sobą, odrzucając boskość praw natury. Z przesłaniem koresponduje sama muzyka. Intensywna, gęsta, niekiedy przytłaczająca, wpisująca się w dobre standardy twórczości grupy.

Instrumentaliści Psychotic Waltz nigdzie specjalnie się nie spieszą, celebrując akcenty na instrumentach i tworząc coś w rodzaju narkotycznego rytuału wokół wielobarwnych wokali Devona Gravesa. Muzyce, pomimo dużej gęstości na poziomie gitar i perkusji, nie brakuje przestrzeni, a także pięknych solówek („Devils and Angels”, „Back To Black”, „The Fallen”, „Sisters Of The Dawn”, „In The Silence”). Trzeba przyznać, że sekcja gitarowa w osobach Dana Rocka i Briana McAlpina zaprezentowała wszechstronny wachlarz możliwości. Równocześnie w utworach zawartych na „The God-Shaped Void” kapela często żongluje tempem, balansując na krawędziach hard rocka i metalu, a także dodając dużo nieoczywistości do swoich utworów („Stranded”, „All The Bad Men”, „Pull The String”). Muzycy Psychotic Waltz sięgają też do wspomnianego mrocznego, nieco przytłaczającego klimatu, który dobrze oddaje ducha lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku („Sisters Of The Dawn”). Na dystansie albumu do mocnego, intensywnego instrumentarium wkradają się również elementy psychodelii („Devils and Angels”, „While The Spiders Spin”).

W ten sposób w objęciach pięknych partii gitarowych, w nieregularnym tempie i w żywiołowych zwrotach akcji, pod dyktando charyzmatycznego wokalisty, otrzymujemy sentymentalną podróż, w której przewodnikami są muzycy Psychotic Waltz. Oczywiście w zawartości „The God-Shaped Void” znalazło się także sporo konkretów. Album bywa drapieżny w heavymetalowym stylu („Back To Black”, „In The Silence”), bywa uwikłany w rockową melancholię, która w obecności słuchaczy przeistacza się w nieco histeryczny lament („The Fallen”) lub w mocny rockowy manifest („Demystified”).

Całość dobrze świadczy o kondycji Psychotic Waltz. Album jest wielobarwny, ale oparty na charakterystycznym brzmieniu. Każdy utwór na „The God-Shaped Void” to fragment tożsamości Psychotic Waltz. Nie chodzi tu tylko sentymenty na temat twórczości kalifornijskiej kapeli, ale też o muzykę, która współcześnie znajdzie pokaźne grono odbiorców. To dobry powrót do świata muzyki.

Konrad Sebastian Morawski


In the last couple years, we have seen several progressive bands come surging back with wonderful results. It always feels satisfying when a band can do that. The latest classic band to return is Psychotic Waltz. Their new album “The God-Shaped Void” releases on February 14th through Inside Out music.

The story of Psychotic Waltz is long and complex. In some ways, I feel like they would have become one of the biggest names in progressive metal if their path had been a bit easier. Originally called Aslan, they released their first album as Psychotic Waltz in 1990. They released four albums in the 1990s before becoming embroiled in a lawsuit and overall just losing steam. They did tour with Nevermore and Symphony X about 10 years ago, but this new album is their first actual studio album in over 20 years. The current lineup includes: Devon Graves on vocals and flute; Dan Rock on guitars and keys; Brian McAlpin on lead guitar; Ward Evans on bass; and Norman Leggio on drums. So far as I can tell, this is the complete original lineup from the late 80s.

Psychotic Waltz plays progressive metal, and while it can be technical, it never feels as overtly complex as other bands of that era, like Dream Theater or Symphony X. No, Psychotic Waltz makes music that is more about evoking dark moods, eerie textures, and hushed emotions, much of which is created by harnessing Dan’s chilling keys and Devon’s darkly whimsical flute. Devon himself created the band Deadsoul Tribe in the 2000s, and you will hear some of the same haunting vocals, darkened thoughts, and abstract concepts here. In that way, Psychotic Waltz almost feels more ritualistic than bombastic.

Being open and honest here, I am a huge fan of Devon Graves. His voice is unique, though I would point to Warrel Dane (RIP) of Nevermore as a possible touchstone for Devon’s style. Of course, Devon is able to alter his tone to match the emotions he is conveying, so his voice passes through various shades and styles. As a big fan of Devon’s voice, this album was always going to connect with me on some level. And he does not disappoint at all. His vocals are as powerful and unsettling as ever.

I am very impressed with the overall performances on this album, too. While Devon’s voice is the highlight for me, Dan and Brian lay down some incredibly heavy riffs that stick in my memory. Dan’s keys might even be more striking, though, and I think one of the greatest parts of the album overall. His keys are haunting and surging, lingering on my mind even in the midst of a wall of riffs, and the way they interact with Devon’s flute is just so lush and life-giving. They add a character to the music that is vital. I should also mention, though, that Ward and Norman’s rhythm section is rock solid, and I especially love the sound of the drums as they feel imminent and immediate.

With “The God-Shaped Void”, the band has created an album that emanates darkness and spine-tingling moments. The lyrics discuss the human condition, especially in relation to religion and progress. These concepts are conveyed through hair-raising atmospheres, hauntingly magnificent vocals, and hefty moments of metallic brilliance. The album really does possess a wonderful balance between disturbing auras and mechanical genius.

Being open and honest once more, when I first heard the single “All the Bad Men”, I was instantly disappointed. The music sounded somewhat hammy, especially the lyrics. However, when I heard the second single “Devils and Angels”, I fell in love immediately. The former feels more like straightforward metal, and the phrase “bad men” is uttered incessantly. After listening to it a dozen times, though, I realized that I actually really like it, especially the pealing, gravy guitar work. Now, “Devils and Angels” is amazing from start to finish. It is evocative and dark, and the chorus has a keen melody that I love.

I realized that my favorites on the album were all more like “Devils and Angels”, then. Songs like “Stranded” and “The Fallen” are more like “All the Bad Men” in their metallic glory, and they are great songs, for sure. But songs like “While the Spiders Spin” and “Sisters of the Dawn” are more abstract, poignant, and chilling, and I cannot get enough of them. “Sisters of the Dawn”, specifically, is my favorite song on the album. It feels massive in scale, but in an unnerving sense. The second half is quite atmospheric with piercing keys that churn and surge, pushing the song into a soaring climax.

Psychotic Waltz are back, and let’s hope for good. They haven’t missed a step, and that is evident in the quality of their song-writing. “The God-Shaped Void” is ethereal and heavy, not to mention thoughtful, and Devon’s signature unnerving style is on full display. I really couldn’t ask for more than the band has given here.

The Prog Mind



..::TRACK-LIST::..

1. Devils And Angels 06:29
2. Stranded 04:49
3. Back To Black 03:52
4. All The Bad Men 03:58
5. The Fallen 05:49
6. While The Spiders Spin 05:49
7. Pull The String 04:54
8. Demystified 05:12
9. Season Of The Swarm 05:57
10. Sisters Of The Dawn 06:41
11. In The Silence 05:16



..::OBSADA::..

Devon Graves - vocals
Dan Rock - guitars & keys
Brian McAlpin - guitars
Ward Evans - bass
Norman Leggio - drums




https://www.youtube.com/watch?v=JqPQVz7FeMc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Całkiem niedawno, przy okazji recenzji albumu Eupnea, pisałem na naszych łamach o spektakularnym powrocie formacji Pure Reason Revolution. Okazuje się jednak, że 2020 rok przyniósł jeszcze jeden równie efektowny powrót. No bo jak nazwać pierwszą po 24 latach płytę kalifornijskiej legendy Psychotic Waltz?

Przypomnę, że ten amerykański zespół powstał w 1986 roku, między 1990 a 1996 rokiem wydał cztery płyty (czyniące z nich na swój sposób jednego z klasyków progresywnego metalu) i w 1997 roku zakończył działalność. Po trzynastu latach grupa się reaktywowała i na przełomie 2011 i 2012 roku zagrała trochę koncertów. Wtedy też podjęto decyzję o nagraniu nowego albumu, na który – jak się okazało – przyszło czekać jeszcze osiem lat.

Jak widać łatwo nie było. Najważniejsze jednak, że muzycy wracają i to z dużym przytupem. Bo piąty krążek zarejestrowano pod czujnym okiem inżyniera dźwięku Ulricha Wilda, zaś miksem i masteringiem zajął się w szwedzkim studiu Fascination Street sam Jens Bogren (Fates Warning, Katatonia, Opeth, Devin Townsend). Do tego okładkę zaprojektował słynny amerykański artysta (także pochodzący z Kalifornii) Travis Smith. No i co najważniejsze, nowy materiał powstał w oryginalnym składzie: Devon Graves (Buddy Lackey), Dan Rock, Ward Evans, Norman Leggio i Brian McAlpin.

Czy na takich filarach mogło powstać coś przeciętnego? Nie. I faktycznie mamy do czynienia z iście królewskim wskrzeszeniem. Jedenaście kompozycji wpisanych w niespełna godzinę muzyki przywołuje stare dobre Psychotic Waltz, choć oczywiście to już inne, bardziej nowoczesne i przestrzenne brzmienie, inaczej też rozłożone są muzyczne akcenty. Mamy jedyny w swoim rodzaju, jakże charakterystyczny wokal (i przy okazji udane harmonie) Davona Gravesa i jego obowiązkowe partie fletu dodające całości pewnej zwiewności ale i tajemniczości. Są ciężkie progmetalowe riffy skontrastowane niekiedy z akustycznymi formami. No i jest wreszcie jakże specyficzny mrok, podszyty pewną złowieszczością i niepokojem, okraszony ponadto lekką muzyczną psychodelią. Wszystko dobrze współgra z posępną warstwą liryczną dotykającą zagłady, śmierci i zniszczenia.

To już mocno wyświechtany recenzencki frazes, ale trudno tu cokolwiek wyróżniać. Album jest niezwykle spójną całością. I tak należy go słuchać. Kompozycje utrzymane w średnich tempach, mimo ciężaru gitar, nie epatują nadmierną agresją, przynoszą oddech choćby poprzez bardzo udane i melodyjne refreny. Przykładami niech będą otwierający płytę Devils and Angels, czy następujący po nim Stranded, nie wspominając już o balladowym The Fallen.

Cóż, wyszedł Amerykanom prawdziwie progmetalowy klasyk, jedno z ich najbardziej udanych dokonań. Rzecz powinna przypaść do gustu miłośnikom równie wielkich składów z czasów kształtowania się progresywnego metalu, takich jak Fates Warning, czy Queensrÿche. Z drugiej strony równie ciepło powinni nań spojrzeć wielbiciele innego wcielenia Davona Gravesa, austriackiego Deadsoul Tribe. Bardzo dobra płyta.

Mariusz Danielak


Aż chciałoby się zacząć klasykiem spod znaku George'a Lucasa: „Dawno temu, w odległej galaktyce…”. Wszak w zamierzchłym 1997 roku o kalifornijskim zespole Psychotic Waltz słuch zaginął. Minęły przeszło dwie dekady, świat uległ drastycznym zmianom, powstało wiele znakomitych progmetalowych albumów i nagle z tego czasowego bezkresu muzycy Psychotic Waltz zdołali się wydostać. Co prawda w 2010 roku zagrali serię koncertów w Europie u boku Nevermore i Symphony X, ale ich prawdziwy powrót nastąpił właśnie teraz w 2020 roku, o czym najlepiej świadczy album zatytułowany „The God-Shaped Void”.

Formalnie rzecz biorąc to piąty duży krążek w dyskografii kapeli, będący następcą wydanego w 1996 roku albumu „Bleeding”. Od tego materiału zmienił się skład Psychotic Waltz, bo na basie grał wówczas Phil Cuttino, a na „The God-Shaped Void” na tej pozycji usłyszymy już Warda Evansa. Powrót jest więc bardziej esencjonalny, niż się wydaje, bo nowy album Psychotic Waltz został nagrany w oryginalnym, pierwszym składzie. Skoro już więc powrót kapeli do samych korzeni stał się faktem, to wypadałoby postawić odpowiedź na pytanie, które niekiedy nie potrzebuje odpowiedzi: czy warto było? Warto. Nowy album formacji z pewnością zadowoli wszystkich fanów rocka i metalu progresywnego, którzy od czasu do czasu lubią nurkować do oceanu psychodelicznych muzycznych wizji. To powrót godny dziedzictwa zespołu.

W świecie mrocznych symboli muzycy Psychotic Waltz nawołują do boskich praw natury, tych odwiecznych i niezniszczalnych, szczególnie gdy przychodzi im mierzyć się z destrukcyjnym człowiekiem. Tak oto kapela w tonie oskarżycielskim poddaje pod wątpliwość kondycję współczesnego człowieka – krytykuje fałsz i cynizm zarówno na poziomie mediów, jak również organizacji. Krytykuje człowieka odłączonego od relacji międzyludzkich, zniewolonego przez systemy (polityczne, religijne, społeczne) i obojętnego na wspomniane prawa natury, w zasadzie: na samego siebie. Przesłanie „The God-Shaped Void” jest smutne i ponure. Tytułowa pustka w kształcie Boga jest tym, co człowiek zrobił sam ze sobą, odrzucając boskość praw natury. Z przesłaniem koresponduje sama muzyka. Intensywna, gęsta, niekiedy przytłaczająca, wpisująca się w dobre standardy twórczości grupy.

Instrumentaliści Psychotic Waltz nigdzie specjalnie się nie spieszą, celebrując akcenty na instrumentach i tworząc coś w rodzaju narkotycznego rytuału wokół wielobarwnych wokali Devona Gravesa. Muzyce, pomimo dużej gęstości na poziomie gitar i perkusji, nie brakuje przestrzeni, a także pięknych solówek („Devils and Angels”, „Back To Black”, „The Fallen”, „Sisters Of The Dawn”, „In The Silence”). Trzeba przyznać, że sekcja gitarowa w osobach Dana Rocka i Briana McAlpina zaprezentowała wszechstronny wachlarz możliwości. Równocześnie w utworach zawartych na „The God-Shaped Void” kapela często żongluje tempem, balansując na krawędziach hard rocka i metalu, a także dodając dużo nieoczywistości do swoich utworów („Stranded”, „All The Bad Men”, „Pull The String”). Muzycy Psychotic Waltz sięgają też do wspomnianego mrocznego, nieco przytłaczającego klimatu, który dobrze oddaje ducha lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku („Sisters Of The Dawn”). Na dystansie albumu do mocnego, intensywnego instrumentarium wkradają się również elementy psychodelii („Devils and Angels”, „While The Spiders Spin”).

W ten sposób w objęciach pięknych partii gitarowych, w nieregularnym tempie i w żywiołowych zwrotach akcji, pod dyktando charyzmatycznego wokalisty, otrzymujemy sentymentalną podróż, w której przewodnikami są muzycy Psychotic Waltz. Oczywiście w zawartości „The God-Shaped Void” znalazło się także sporo konkretów. Album bywa drapieżny w heavymetalowym stylu („Back To Black”, „In The Silence”), bywa uwikłany w rockową melancholię, która w obecności słuchaczy przeistacza się w nieco histeryczny lament („The Fallen”) lub w mocny rockowy manifest („Demystified”).

Całość dobrze świadczy o kondycji Psychotic Waltz. Album jest wielobarwny, ale oparty na charakterystycznym brzmieniu. Każdy utwór na „The God-Shaped Void” to fragment tożsamości Psychotic Waltz. Nie chodzi tu tylko sentymenty na temat twórczości kalifornijskiej kapeli, ale też o muzykę, która współcześnie znajdzie pokaźne grono odbiorców. To dobry powrót do świata muzyki.

Konrad Sebastian Morawski


In the last couple years, we have seen several progressive bands come surging back with wonderful results. It always feels satisfying when a band can do that. The latest classic band to return is Psychotic Waltz. Their new album “The God-Shaped Void” releases on February 14th through Inside Out music.

The story of Psychotic Waltz is long and complex. In some ways, I feel like they would have become one of the biggest names in progressive metal if their path had been a bit easier. Originally called Aslan, they released their first album as Psychotic Waltz in 1990. They released four albums in the 1990s before becoming embroiled in a lawsuit and overall just losing steam. They did tour with Nevermore and Symphony X about 10 years ago, but this new album is their first actual studio album in over 20 years. The current lineup includes: Devon Graves on vocals and flute; Dan Rock on guitars and keys; Brian McAlpin on lead guitar; Ward Evans on bass; and Norman Leggio on drums. So far as I can tell, this is the complete original lineup from the late 80s.

Psychotic Waltz plays progressive metal, and while it can be technical, it never feels as overtly complex as other bands of that era, like Dream Theater or Symphony X. No, Psychotic Waltz makes music that is more about evoking dark moods, eerie textures, and hushed emotions, much of which is created by harnessing Dan’s chilling keys and Devon’s darkly whimsical flute. Devon himself created the band Deadsoul Tribe in the 2000s, and you will hear some of the same haunting vocals, darkened thoughts, and abstract concepts here. In that way, Psychotic Waltz almost feels more ritualistic than bombastic.

Being open and honest here, I am a huge fan of Devon Graves. His voice is unique, though I would point to Warrel Dane (RIP) of Nevermore as a possible touchstone for Devon’s style. Of course, Devon is able to alter his tone to match the emotions he is conveying, so his voice passes through various shades and styles. As a big fan of Devon’s voice, this album was always going to connect with me on some level. And he does not disappoint at all. His vocals are as powerful and unsettling as ever.

I am very impressed with the overall performances on this album, too. While Devon’s voice is the highlight for me, Dan and Brian lay down some incredibly heavy riffs that stick in my memory. Dan’s keys might even be more striking, though, and I think one of the greatest parts of the album overall. His keys are haunting and surging, lingering on my mind even in the midst of a wall of riffs, and the way they interact with Devon’s flute is just so lush and life-giving. They add a character to the music that is vital. I should also mention, though, that Ward and Norman’s rhythm section is rock solid, and I especially love the sound of the drums as they feel imminent and immediate.

With “The God-Shaped Void”, the band has created an album that emanates darkness and spine-tingling moments. The lyrics discuss the human condition, especially in relation to religion and progress. These concepts are conveyed through hair-raising atmospheres, hauntingly magnificent vocals, and hefty moments of metallic brilliance. The album really does possess a wonderful balance between disturbing auras and mechanical genius.

Being open and honest once more, when I first heard the single “All the Bad Men”, I was instantly disappointed. The music sounded somewhat hammy, especially the lyrics. However, when I heard the second single “Devils and Angels”, I fell in love immediately. The former feels more like straightforward metal, and the phrase “bad men” is uttered incessantly. After listening to it a dozen times, though, I realized that I actually really like it, especially the pealing, gravy guitar work. Now, “Devils and Angels” is amazing from start to finish. It is evocative and dark, and the chorus has a keen melody that I love.

I realized that my favorites on the album were all more like “Devils and Angels”, then. Songs like “Stranded” and “The Fallen” are more like “All the Bad Men” in their metallic glory, and they are great songs, for sure. But songs like “While the Spiders Spin” and “Sisters of the Dawn” are more abstract, poignant, and chilling, and I cannot get enough of them. “Sisters of the Dawn”, specifically, is my favorite song on the album. It feels massive in scale, but in an unnerving sense. The second half is quite atmospheric with piercing keys that churn and surge, pushing the song into a soaring climax.

Psychotic Waltz are back, and let’s hope for good. They haven’t missed a step, and that is evident in the quality of their song-writing. “The God-Shaped Void” is ethereal and heavy, not to mention thoughtful, and Devon’s signature unnerving style is on full display. I really couldn’t ask for more than the band has given here.

The Prog Mind



..::TRACK-LIST::..

1. Devils And Angels 06:29
2. Stranded 04:49
3. Back To Black 03:52
4. All The Bad Men 03:58
5. The Fallen 05:49
6. While The Spiders Spin 05:49
7. Pull The String 04:54
8. Demystified 05:12
9. Season Of The Swarm 05:57
10. Sisters Of The Dawn 06:41
11. In The Silence 05:16



..::OBSADA::..

Devon Graves - vocals
Dan Rock - guitars & keys
Brian McAlpin - guitars
Ward Evans - bass
Norman Leggio - drums




https://www.youtube.com/watch?v=JqPQVz7FeMc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!